Δε θα το παίξω μάγκας. Άργησα να μάθω τον Alex Chilton. Όταν πήγαινες Σάββατο πρωί στο δισκάδικο κι είχες περισσότερο χρόνο να ψάξεις κι οι μεγαλύτεροι είχαν χρόνο για συζήτηση, τότε έβγαζες κανένα λαβράκι. Τέλος πάντων το A Man Called Destruction δεν είναι ο πρώτος μου δίσκος του Chilton, αλλά είναι αυτός που χάθηκε στη μεγάλη πλημμύρα που μου έφαγε πολλά κομμάτια κι είπα να γράψω κάτι γι' αυτόν τιμής ένεκεν.
Στα καθωσπρέπει bar, παλιά στη Θεσσαλονίκη, έπρεπε οπωσδήποτε να ακούγονται τέτοιες μουσικές. Μετά μας προέκυψε το ρεύμα James (το κέρατο μου). Ότι ήταν ανάμεσα στο rock και το blues, ευχάριστο και δεν κούραζε, έπαιζε. Κι όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Έτσι μπήκε κι ο Alex Chilton στη ζωή μου και τη δισκοθήκη μου. Το πρώτο που πήρα ήταν μια επανέκδοση του Like Flies on Sherbert και μετά ότι έβγαινε, το άκουγες κι αν έφταναν τα φράγκα το έπαιρνες.
Αν τον ακούσεις προσεκτικά το δίσκο, σίγουρα θα σου θυμίσει κάτι. Όλο και κάτι θα 'χεις ακούσει. You're Looking Good ίσως... Il Ribelle πιο πιθανό...
Αφιέρωση στον παππού... ευτυχώς που αφιέρωνες και λίγο χρόνο σε μας τα στραβάδια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου