Bat For Lashes - Fur And Gold

Τώρα έπεσε στα χέρια μου κι έτσι θα το παρουσιάσω ως καινούργιο. Και θα το βάλω στα new. Μπορεί να νομίζεις ότι είναι συγρότημα, αλλά είναι μόνο η Natasha Khan. Φτάνει και περισσεύει. Δεν της κολλάω την ετικέτα singer/songwriter γιατί δεν της αξίξει τέτοια... μομφή!
Είναι πολύ παραπάνω. Δεν κρατάει μια κιθάρα και κάνει το ντέρτι της τραγούδι.

Διάφορα όργανα, πιάνο, electronica, βαθειά ατμοσφαιρικά φωνητικά... Μπορεί να μοιάζει και με κάτι άλλο που έχεις ακούσει, αλλά με το δικό της τρόπο, κατά την όχι και τόσο ταπεινή μου άποψη, το κάνει και ακούγεται μοναδικό.

What's A Girl To Do, Trophy και φυσικά Sad Eyes (αν σε παράτησαν πρόσφατα μην το ακούς)

Σίγουρα αν ψάξεις τη δισκοθήκη της θα βρεις Leonard Cohen, ενδεχομένως και Bjork (θα απογοητευτώ αν βρω και Jonni Mitchell).

Summing Up...
έκφραση : Δεν είναι για να κόψεις τις φλέβες σου. Σου χρειάζονται!

Interpol - Our Love To Admire

Για μας τους 80's οι Interpol είναι ότι πιο γνώριμο στ' αυτιά μας. Μπρεί να είναι λίγο Paisley Park, μπορεί να είναι φίλοι του Tillet, μπορεί να είναι και παρέα των Chameleons...

Έτσι το Our Love To Admire ακούγεται τόσο κοντινό και οικείο... σαν τη "βουτηχτή" τυρόπιτα της μαμάς που μοσχομυρίζει το βράδυ. Τα "κιθαριστικά" μιας ζωής ολόκληρης. Όχι, δεν τελειώσαμε. Ακούμε ακόμη καινούργια. Μπορεί να μην έχουμε χρόνο να πετύχουμε τον Πετρίδη στις τέσσερις, μπορεί να πιστεύουμε ότι τον προλαβαίνουμε κιόλας στα καινούργια ακούσματα... αλλά κατά βάθος θέλουμε να γυρνάμε πάντα πίσω.

Απόψε, ο φίλος μου ο Κομνηνός είχε ένα αφιέρωμα στα 80's στον Republic και καθώς γυρνούσα σπίτι με το αμάξι με πιάσαν τα υπαρξιακά μου. Γιατί αν μπορούσα να βγάλω μουσικές σαν αυτές των Interpol, δε θα μεγάλωνα ποτέ. Αλλά όποιος ακούει μόνο, είναι καταδικασμένος να γυρνάει μόνο σε αναμνήσεις.

Pioneer To The Falls και Wrecking Ball τα αγαπημένα μου.
Όλος ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα. Θυμάσαι αυτό που έγραφα μερικά posts πιο πριν;

Θα κάνεις τα κακά σου. (μόλις τον ακούσεις)

Billy, σε παρακαλώ! Είναι για μας. Για μας που ακούγαμε μετά τα μεσάνυχτα Cacavas και Beasts Of Burbon και μας σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο.

Ωραίες εποχές έτσι;

Piano Magic - Part Monster

Ξεκινάω να γράφω, ξεκαθαρίζοντας. Δεν είμαι αντικειμενικός! Συνεχίζω... κάνε ότι μπορείς για να το αποκτήσεις!

Έτσι πρέπει να είναι το σύγχρονο new wave! Έτσι πρέπει να είναι το σύγχρονο rock! Έτσι πρέπει να είναι το σύγχρονο indie! Έτσι πρέπει να είναι η σύγχρονη dream pop!

Δέστο στο χέρι σου για να το έχεις συνέχεια μαζί σου.

Οι Piano Magic είναι μεγαθήρια. Είκοσι χρόνια πίσω, τότε που η σαβούρα δεν έβγαινε με το τσουβάλι κι η πληροφορία που κυκλοφορούσε ήταν σαφώς λιγότερη, θα λέγαμε για ένα album για το Hall O Fame! Δεν τα παραλέω!

Νομίζω ότι είναι το έβδομο album τους, ψάξε και τα προηγούμενα έξι και θα με καταλάβεις!

Δε ξεχωρίζω κανένα τραγούδι. Είναι όλα τέλεια!
Από τους δίσκους που λες... τελείωσε; Παίξτε κι άλλο. Κάντε το διπλό! Τριπλό! Δε με νοιάζει!

Η απάντηση των καιρών μας σ' αυτούς που λένε ότι πλέον δε βγαίνει καλή μουσική.

Πάρτο! Άκουστο! Σκίστο! Διάδωσε το!

Με το μαχαίρι στο λαιμό κι επιδή το άκουσα πάνω από τρεις φορές (απανωτά) θα πω
England's Always Better(As You're Pulling Away). Επαναλαμβάνω...

Η απάντηση των καιρών μας σ' αυτούς που λένε ότι πλέον δε βγαίνει καλή μουσική.

Unkle - War Stories

Ολοκαίνουργιο, φρεσκότατο, τέλειο αλλά άνισο. Αν ακούς από παλιά Unkle ξέρεις περίπου τι να περιμένεις. Μεγάλες συνεργασίες, γνωστά ονόματα και τουλάχιστον δύο-τρία-τέσσερα τραγούδια που θα τα λατρέψεις. Αυτό είναι και το War Stories.

Αν ακούς τα tracks με τη σειρά μπορεί να απογοητευτείς. Ευτυχώς που remotely μπορείς να αλλάξεις τη σειρά στο cd. Ένα από τα μεγάλα καλά έναντι του βινυλίου.
Και εξηγάου τι εννοάου right now!

Track No 1 γίνεται το Burn My Shadow με τον Ian Astbury (Cult) στα φωνητικά! Τα σπάνε, κόβουν για να ακούγεται ο Ian με θυμιατά, ξαναγεμίζει με κιθάρες, δαιμονίζεται...sweaty!

Hold My Hand και Restless δυστυχώς δε θα πάρω, είμαι καλά μόνο με το περγαμόντο!

Αλλά Restless, Keys To The Kingdom και Prick You Pay ευχαρίστως. Για να μην τα πολυλογώ τυλίξτε μου για το σπίτι επίσης και τα Morning Rage, Broken και When Things Explode.

Μ' αρέσουν οι Unkle! Και μάλιστα πολύ! Δε ξεφεύγουν από τα όρια που έχουν θέσει κι αυτό σε φάση είναι καλό.

Έκανα καιρό να γράψω. Νομίζω ότι αποζημιώνω την αναμονή. Ή απλά διασκέδαζω τις (κακές έως χείριστες) εντυπώσεις αξιοπιστίας.

Frog Eyes - Tears Of The Valedictorian

Το Bushels θα μπορούσε να είναι το τραγούδι από ένα θεατρικό. Μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας αλλόκοτης συνεργασίας από διάφορους μουσικούς που φυσικά τα έχουν πιει.

Είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα τραγούδια που άκουσα τελευταία. Πρέπει να φτάσεις στο track 9 για να το απολαύσεις. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, θα έχεις γνωρίσει τους Frog Eyes. Τα πιάνα που έχουν πάθει φρενίτιδα, τα drums στους ρυθμούς παρέλασης. Αν περάσεις το Stockades που θυμίζει μαστουρωμένο Meat Loaf (τώρα που το ξανακούω μ' αρέσει) θα συναντήσεις ένα καταπληκτικό ...Eagle Energy.

Τελικά όσο το ακούω έχει μια απίστευτη τρέλα. Αυτή είναι η λέξη που ήθελα εδώ και ώρα να χρησιμοποιήσω. Yeap! Οι Frog Eyes δεν είναι καλά. Τα βαράνε όλα. Δεν είναι για να χορέψεις. Είναι όμως τέλειο για χορογραφίες. Τελικά, δεν είναι εύκολο!

Δε μπορώ ακόμη να καταλάβω ποια ώρα της ημέρας να το ακούσω. Σίγουρα δεν κάνει για ραδιόφωνο, ακόμη και σε εναλλακτικό μέσο θα δυσκολευτείς. Αυτό δεν ισχύει για το Bushels. Θα έχει φανατικούς θαυμαστές. (κι εχθρούς)

Δοκιμάστε το γιατί μπορεί να το λατρέψετε!

The Cribs - Men's Needs, Women's Needs, Whatever

Καλό είναι, δε λέω. Αλλά να... είναι που, με το συμπάθειο δηλαδή, συγκροτήματα του Franz Ferdinand κλπ. δε με συγκινούν τόσο πολύ. Τουλάχιστον όχι πλέον. Στην ηλικία που είμαι, γιατί πριν από δε ξέρω πλέον πόσα χρόνια, χτυπιόμουνα και με EMF και με Farm και με Soup Dragons και με Happy Mondays... να συνεχίσω;

Καλό είναι. Αλλά μόλις τελειώνει μου αφήνει πάντα την ίδια γεύση. Το ξεχνάω. Δε μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα τραγούδι, αν το ξανακούσω στο ραδιόφωνο μετά από δέκα λεπτά. Έχει αυτήν την αγριάδα του πιτσιρικά που θέλει οπωσδήποτε να σπάσει μια κιθάρα στη σκηνή. Αυτό είναι όμως που το κάνει και φλώρικο. Και τα Οh Oh Oh...Oh!

Καλό είναι. Αλλά δεν προσθέτει τίποτα καινούργιο.

Target Group: ψαγμένοι 13αρηδες και interail τύποι που πηγαίνουν στο Glastonbury με το σκηνάκι που πήραν από το Praktiker.

Μην το κρατήσετε για να το δώσετε στο παιδί σας όταν μεγαλώσει, θα βγουν άπειρα τέτοια στα επόμενα χρόνια.

Deerhunter - Cryptograms

Ένας δίσκος που κυκλοφόρησε στις αρχές του χρόνου και μου ξέφυγε. Οι Deerhunter από την Ατλάντα (ολυμπιακοί αγώνες, coca cola, hawks) είναι το αμερικάνικο indie που δε μένει περιχαρακωμένο στην μία πλευρά του Ατλαντικού, αλλά περνάει και σε μας τους ευρωπαίους (λέμε τώρα) και ακούγεται ευχάριστα.

Δυναμικό, θορυβώθες, ήσυχο, μεγάλες δόσεις μουσικής, φωνητικά μέσα από fx και με εξάρσεις.
Το Cryptograms σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα και με σχεδόν ambient παρεμβολές ακούς και τα Lake Somerset και Octet με τα απόμακρα φωνητικά του στο βάθος.

Κι όταν φτάνεις στο Spring Hall Convent δε σε ξενίζει η pop διάθεση γιατί ο θόρυβος είναι πάντα από κάτω. Όπως και στο Hazel St. Και πρέπει να φτάσεις στο τέλος. Γιατί το Heatherwood είναι το τραγούδι που θα ακούγεται σ' αυτήν την εκπομπή. Το κρυμένο διαμάντι. Έτσι ο δίσκος έχει μία καταπληκτική ισορροπία και δε λείπει τίποτα.

Οι Deerhunter δεν είναι το συγκρότημα που θα ταράξει τη μουσική σου υπόσταση. Μπορεί να γίνει το συγκρότημα όμως που θα σου φάει αρκετά λεφτά. Δε ξέρω αν είναι, αλλά ακούγονται σαν πιτσιρικάδες με ψυχή. Στην αντίθετη περίπτωση έχουν ένα γοητευτικό παλιπαιδισμό στον ήχο τους.

Για όλες τις ώρες. Αν κόψετε τις ενδιάμεσες αναζητήσεις τους, θα μειωθεί ο χρόνος του cd αλλά θα τονωθεί ο δίσκος.

Pink Mountaintops - Axis Of Evol

Να ένας άνθρωπος, Stephen McBean, που δε ντρέπεται να πει ότι στη ζωή μου άκουγα, ακούω και θα ακούω μόνο Velvet Underground. Θα τους κλέβω, θα προσπαθώ να τους κάνω πιο new millenium, θα τους μάθω στους νέους, θα τους βάλω και ηλεκτρονικούς ήχους και θα τους ονομάσω στο τέλος Pink Mountaintops. Εγώ αυτήν την εντύπωση έχω γι' αυτή τη μπάντα και για τον άνθρωπο που έγραψε όλα τα τραγούδια του Axis Of Evol.

Και δε με χαλάει καθόλου. Για του λόγου το αληθές (αν είναι), Cold Criminals.
Επίσης How We Can Get Free!

Τώρα γιατί μετά από ένα χρόνο αναφέρομαι σ' αυτόν το δίσκο; Είναι μέρος του Tour που ξεκίνησε με τους Espers! Δεν είναι για το καλοκαίρι, είναι για βαρυχειμωνιά με bourbon. Αλλά το έχω μπροστά μου, τι να κάνω! Να μη ξεχάσω να αναφέρω ότι οι τύποι είναι από το Βανκούβερ. Απλά το αναφέρω!

Longcut - A Call And Response

Μιας και θυμήθηκα τα περσινά πρέπει να σταματήσω και για λίγο στους Longcut. Δε θα γράψω πολλά γιατί ήδη έχουν πατηθεί πολλά πλήκτρα γι' αυτούς κι ίσως το παραπάνω να σε κάνει να βαρεθείς. Ακούω ακόμη το Gravity In Crisis και το Transition.

Να ο λόγος που είναι μαζί μας σήμερα. Να μη ξεχάσω και το A Tried and Tested Method. Ναι, είναι ο κλασσικός βρεταννικός ήχος, αυτός που στοιχειώνει κάθε νεαρό στο νησί, από τη στιγμή που θα ανοίξει τα ματάκια του στο μάταιο τούτο κόσμο. Κι αν δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς εννοώ, τότε άκου το Vitamin C.

To Manchester μας έχει συνηθίσει σε καλές μουσικές. Αν σταματούσαν και το ποδόσφαιρο (όλοι στο νησί) τότε ευχαρίστως θα έλεγα ότι γουστάρω England!

Χωρίς πλάκα, αφού ένας δίσκος έχει κάνει τον κύκλο του και ακούγεται ευχάριστα σήμερα, τότε μπορείς να πεις ότι αξίζει τον κόπο να τον έχω κάπου μπροστά για να μην το ξεχνάω.
Έτσι, αλλάζει η σειρά και το A Call And Response γίνεται πάλι φρέσκο!

The One AM Radio - This Too Will Pass

Μπορεί να πήρε το αυτί σου στο ραδιοφώνο το In The Time We've Got. Κάνω λάθος; Αν δεν το άκουσες φταίνε οι ηλίθιοι που βγάζουν τα playlists! Πρέπει να κάνουμε κάτι. Όλοι μαζί!

Γιατί ο/οι One AM Radio έχουν σίγουρα μια θέση στο ραδιόφωνο. Δεν είναι mainstream, αλλά γιατί τα παιδάκια να ακούνε μόνο μαλακίες; Ας μιλήσω όμως για το δίσκο!

Είναι ήσυχος. Είναι pop, κιθαριστικός, μερικές φορές κι electronica και rock. Αλλά δε φωνάζει. Ο δημιουργός του, ο κύριος Hrishikesh Hirway που παίζει σχεδόν τα πάντα, είναι μάλλον ένα ήσυχο παιδάκι που φτιάχνει μουσική προσπαθώντας να μην ενοχλήσει τους γείτονες που κάθονται στο διαμέρισμα του κάτω ορόφου.

Το Our Fall Apart μπορούσε να είναι η επιλογή ενός ψαγμένου lounge compilation. Για να λέω όμως όλη την αλήθεια και να μην κρύβω τίποτα, αυτός ο δίσκος πάει περισσότερο σε κορίτσι που τελειώνει το λύκειο και λιώνει ακούγοντας One AM Radio σκεφτόμενη το μεγάλο έρωτα της ζωής της στο διπλανό θρανίο. Πιστέψτε με, δεν έχω καμιά διάθεση να ετευλίσω αυτό που ακούω τώρα και μ' αρέσει πολύ. Δηλαδή το Where I'm Headed. Αλλά να μην πω, αυτό που σκέφτομαι;

Υ.Γ. Έχω φίλες που σ' εκείνη την τρυφερή ηλικία, ανάμεσα στην πρώτη γνωριμία με τους Beatles θα έβαζαν και One AM Radio.

Espers - II

Καιρό ήθελα να γράψω γι' αυτό το δίσκο. Ψάχνοντας στα παλιά το θυμήθηκα. Δεν πάει πολύ πίσω. Σχεδόν ένα χρόνο. Αν θέλουμε να κατατάξουμε κάπου τους Espers... είναι folk (fuck).

Αλλά,

ξέρουν από ψυχεδέλεια, έχουν καταπληκτικές μελωδίες, ακούς εκπληκτικά έγχορδα και στο τέλος μαγεύεσαι και αφήνεις όλα τα υπόλοιπα στην άκρη. Η μουσική της δεκαετίας του 60, όπως ακριβώς έπρεπε να εξελιχθεί και να ακούγεται στις μέρες μας.

Διάθεση: Σίγουρα μελαγχολική, αν μόλις τα έφτιαξες με το ταίρι σου, μην το ακουμπήσεις. Αν όμως μόλις χώρισες... απομάκρυνε κάθε αιχμηρό αντικείμενο από μπροστά σου κι άκουσε το, όλο!

Το Cruel Storm θα σου πάρει το μυαλό. Μπορεί να είναι και το κλασσικό κομμάτι που θα αφήσει πίσω της η δεκαετία μας. Προλαβαίνω τον ιστορικό του μέλλοντος. Φαντάσματα μεγάλων rock καλλιτεχνών μπήκαν μέσα στα κορμιά του σεξτέτου από τη Φιλαδέλφεια και συνεχίζουν την επικοινωνία τους μαζί μας. Για να μη περάσουν τα χρόνια που ζούμε χωρίς καλή μουσική.

Υ.Γ. Δεν είμαι υπερβολικός. Αλλά και να είμαι... ακούστε και θα είμαι σίγουρος ότι θα με συγχωρέσετε.

The National - Boxer

Ψάχνοντας το ίδιο μου το blog, είδα ότι τους National τους έχω βάλει σ' ένα mix tape με το Fake Empire. Το τραγούδι που ανοίγει το Boxer και φυσικά είναι η πρώτη επιλογή. Μέχρι και το τέταρτο track αν δεν έχεις ξανακούσει τους National έχεις πει βρει το αγαπημένο μου συγκρότημα. Mistaken For Strangers, το εκπληκτικό Brainy (Oh, my God) και το Squalor Victoria είναι το καλύτερο ξεκίνημα δίσκου από αυτά που έχω προτείνει τελευταία. Apartment Story και Guest Room τα επόμενα αγαπημένα μου. Όποιος ακούσει το δίσκο θα καταλάβει ότι δεν έγραψα τίποτα για τα αργά κομμάτια. Είναι πολύ καλά. Αλλά όχι τόσο όσο τα υπόλοιπα. Ίσως και να τα αδικώ, αλλά είμαι ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος... με το Brainy!!!

Ίσως να σου έρθουν παλιοί Tindersticks... Μη το χάσεις. Το απόγευμα που θα γυρίσεις στο σπίτι μετά τη θάλασσα ή όταν θα πίνεις τον καφέ σούρουπο, θα με θυμηθείς. Χωρίς φασαρία και εξάρσεις, κιθάρες και ρυθμοί που σε μαγνητίζουν σχεδόν σε υπνωτίζουν, υπέροχες μελωδίες.

Ένας δίσκος που σίγουρα βάζει υποψηφιότητα για τους καλύτερους της χρονιάς. Και δε το λέω μόνο εγώ. Must! Είσαι ασυγχώρητος/η αν δεν το βάλεις στο case για να το πάρεις μαζί σου, όπου κι αν πας.

Dub Pistols - Speakers And Tweeters

Σχεδόν καινούργιο. Εντάξει! Τόσο καιρό που έχω να γράψω... Οι Dub Pistols έχουν και το όνομα και τη χάρη. Είναι dub, ρέγκε και σαρδέλε και για Ιούλη μήνα είναι ότι πρέπει. Στο συγκεκριμένο album εμφανίζονται και Blade, Rodney P και Terry Hall (ο γνωστός). Αρκετές dub διασκευές όπως Peaches, Rapture και Gangsters.

Αυτό το κομμάτι γράφεται μεσημέρι και παίζει το You'll Never Find (περίπου Lou Rawls). Καλό και το hip hop δίνει άλλη διάσταση. Raggamuffin όμως πρέπει να ακούς στην παραλία κι όχι κάτω από ένα air condition που θέλει συντήρηση. Ανοίξτε το ψυγειάκι που είναι γεμάτο πάγο και τραβήξτε μία Amstel. Απαραίτητα τα Doritos. Όσο παίζει συνεχίστε με μπύρες. Μόλις σωθούν δείτε αν παίζει καμιά παγωμένη τεκίλα. Αν και δε συμπαθώ το συγκεκριμένο ποτό ιδιαίτερα, όταν παίζει το Speakers And Tweeters νομίζω ότι τραβιέται.

Ένας δίσκος για το καλοκαίρι, κατά το μια αγάπη για το καλοκαίρι.
Κι εδώ με την υπενθύμιση, απολαύστε υπεύθυνα.