Red Sparowes - Every Red Heart Shines Toward The Red Sun

Άντε να σοβαρέψουμε λίγο γιατί πολύ χαβαλές έπεσε τελευταία. Οι Red Sparowes είναι μια μπάντα που παίζει rock μάλλον για να γουστάρουν πρώτα οι "παίκτες" της και μετά όλοι εμείς.
Οκτώ instrumental συνθέσεις, με τίτλους που αντικαθιστούν τους στίχους και rock όχι όπως δεν το άκουσες, αλλά όπως συνηθίζεις να το ακούς. Τσίτα!

Όσο γράφω παίζει το

We Stood Transfixed in Blank Devotion as Our Leader Spoke to Us, Looking Down On Our Mute Faces With a Great, Raging, and Unseeing Eye

(ναι, αυτός είναι ο τίτλος και η διάρκεια εννιά λεπτά παρά κάτι δευτερόλεπτα. Η πολιτική θέλει υπομονή)

Δεν πειραματίζονται όπως διάβασα. Πειραματίζεσαι όταν βάζεις καινούργιους ήχους, όταν προσπαθείς το καινούργιο. Το Every Red Heart Shines Toward The Red Sun δεν έχει κάτι το καινούργιο. Παράγει καλό, αψεγάδιαστο rock σαν ένα καινούργιο μηχάνημα που μόλις το αγοράσαμε.

Αντιμετωπίστε το με σοβαρότητα.
Απολαύστε υπεύθυνα.
Καλόοοοοο.

Millions Starved and Became Skinnier and Skinnier, While Our Leaders Became Fatter and Fatter ...το βλέπουμε αδερφέ! Το βλέπουμε!

Travis - The Boy With No Name

Τους ξέρεις τους Travis, έτσι δεν είναι; Ωραία! Τι σε ενθουσιάζει περισσότερο σ' αυτούς;
Big Chair! Η ηρεμία της pop όταν αυτή έχει δουλειά από πίσω. Closer!
Έτσι είναι η pop. Όπως το hi-fi, μπορείς να ακούς με τις ώρες χωρίς να κουράζεσαι.
3 Times And You Lose. Αυτοί είναι οι Travis, αυτό είναι και το The Boy With No Name.
Ένας καλός δίσκος που θα αφήσω να παίξει από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να με κουράσει. Δε θα ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι με το πρώτο άκουσμα, αλλά σιγά σιγά επειδή κάθε απόγευμα εκεί θα πηγαίνει το χέρι μου, θα τα μάθω σχεδόν όλα. Sailing Away!

Δε ξέρω αν τραβήξει την προσοχή των air play, αλλά σίγουρα έχει μια και δυο και τρεις θέσεις.

Τώρα βρήκα την κατάλληλη φράση που θα χαρακτηρίσω το δίσκο. Smooth Pop.
Γάντι. Ξαναβάξω το Big Chair.

Cinematic Orchestra - Ma Fleur

Είναι γεγονός. Η μουσική των Cinematic Orchestra μπορεί να γίνει soundtrack σε ταινίες και ντοκιμαντέρ, μπορεί να ντύσει με μουσική τα όμορφα όνειρα μας και μπορεί να γεμίσει με παραστάσεις το άδειο από ιδέες μυαλό μας μια Κυριακή βράδυ.

Υποτονικό αλλά όχι μονότονο και βαρετό, το Ma Fleur είναι το cd που το ακούς αφού πρώτα έχεις χαμηλώσει τα φώτα. Τη στιγμή που το γράφω παίζει το Breathe με φωνητικά παλιάς jazz μέσα από εφφέ. Τέλειο.

Το Familiar Ground μπορεί να μπει στο mix cd που θα κάνετε για να δώσετε στην κοπέλα σας (το αντίστροφο δε θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα) ενώ το Time And Space θυμίζει περισσότερο τους προηγούμενους δίσκους των Cinematic Orchestra.

Αν παίζετε με video και κάνετε δικές σας παραγωγές, κόψτε τον ήχο, βάλτε το Ma Fleur να παίζει από κάτω και δείτε το αποτέλεσμα.

Στη μόνη περίπτωση που δε θα σας αρέσει είναι αν είστε fan του Παρασκευά.

Λίγο πριν τελειώσω τη συγγραφή του κομματιού τουτουνού, τελειώνει το Ma Fleur ότι πιο jazz υπάρχει στο δίσκο, ενώ πριν άκουγα το Child Song.

Να είναι βράδυ... ή ξημέρωμα. Γίνεται καλύτερο.
Μην το ακουμπήσετε μεσημέρι.

Beverly Knight - Music City Soul

H Beverly Knight είναι η αγαπημένη μου φωνή της σύγχρονης soul. Και λέω soul γιατί βλέπω να κατατάσεται στο r 'n' b και κοντεύω να ξεράσω. Γιατί το r'n'b που γνωρίζω δεν έχει να κάνει με τίποτα μ' αυτήν τη μαλακία που ακούγεται σήμερα. Τέλος πάντων εδώ και ώρα ακούω το After You και γουστάρω. Πραγματικά όργανα, συνθέσεις, φωνητικά ανθρώπινα, πιστεύεις ότι αυτόν το δίσκο τον έβγαλαν άνθρωποι που έχουν συναίσθημα. The Queen Of Starting Over παίζει τώρα και πραγματικά είμαι πολύ χαρούμενος που δεν άφησα αυτόν το δίσκο να ξεφύγει της προσοχής μου.

Every Time You See Me Smile είναι γιατί χορεύω με Rock Steady.

Το σύνολο είναι εκπληκτικό, η Beverly Knight είναι μια γνήσια soul φωνάρα και το εξώφυλλο του δίσκου έρχεται να μας στείλει κάποιες δεκαετίες πίσω και να μας "στείλει" γενικώς.

Να γράψω κι άλλα;

Us3 - Say What !?

Τι να πεις για τους US3. Από το Cantaloop μέχρι σήμερα παλεύουν για το πέρασμα της jazz σε πιο πλατύ ακροατήριο και μπορώ να πω ότι χωρίς να χάσουν την αρχική τους φρεσκάδα, το καταφέρνουν.

Όταν πρωτοάκουσα τους US3, έπαθα μεγάλο κακό. Τότε ήμουν ακόμη dj και γούσταρα πολύ funk του James Brown και της υπόλοιπης κομπανίας του, όλα τα rare groove αλλά και τις επανεκδόσεις της Ace Records από τις ρίζες της Acid Jazz. Φυσικά το hip hop στα τέλη του 80, από gangsta έως house, ήταν πάντα στο play list. Οι πρώτες απόπειρες για να μπούμε και λίγο στο χώρο της jazz και να μπορέσουμε σιγά σιγά να περάσουμε κάτι κάποιο βράδυ ήταν τότε.

Γι' αυτό οι Us3 ήταν το βυνίλιο που αγοράστηκε δύο φορές. Το maxi διαλύθηκε και μετά έπαιζε το lp.

Αυτά είναι ιστορία. Το παρόν λέει Abc, Afrodisiac, το μεγάλο I Don't Care που θα το ακούω ένα καλοκαίρι ολόκληρο, το single Say You Belong To Me και το fat beat, Intoxicated.

Όλος ο δίσκος είναι καταπληκτικός, συγνώμη που για ακόμη μια φορά δεν είμαι αντικειμενικός. Αυτό το είδος funk είναι το αγαπημένο μου.

Candie Payne - I Wish I Could Have Loved You More

Μόλις ήρθες από το Λονδίνο και το παίζεις μούρη παντού; Καινούργια ρούχα και μοδάτα, attidute "σας γαμώ βλαχάρες" και τα 'χω δει όλα εκεί που είμαι; Αν δεν έχεις το cd της Candie Payne στο χέρι σου, σχεδόν διαλυμένο αν και κυκλοφόρησε "προχθές" να το δείχνεις σε όλους μας ως τη νέα σου ανακάλυψη... sorry mate, δε μετράς.

Αν δεν αρχίσεις τις ιστορίες ότι η Candie (φυσικά κολλητή σου) είναι η τραγουδίστρια που θα αφήσει εποχή και πάρτε το χαμπάρι νωρίς γιατί σε λίγο όλα τα ραδιοφώνα θα βαράνε I Wish I Could Have Loved You More και θα λένε ότι πρώτοι αυτοί ξεκίνησαν το trend... δε σε πιστεύουμε ότι μόλις έφθασες από το Λονδίνο.

Αν δεν τραγουδάς απ' έξω κι ανακατωτά In The Morning και Why Should I Settle For You πως να σε πιστέψουμε...

Κάτι μου λέει (σημειώστε την ημερομηνία) ότι το All I Need To Hear είναι το επόμενο hit των ψαγμένων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (ξέρετε για ποιους μιλάω) και θα κάνουν όπως όταν πρωτοάκουσαν Cardigans. Καλά, μη με πιστεύετε.

Γουστάρω Candie Payne. Τυχαία έπεσε στα χέρια μου κι είναι ότι πιο δροσερό άκουσα τελευταία. Το πίνεις το cd γουλιά γουλιά.

Φυσικά με το καλαμάκι. Φλώρικο είναι!!!

The Detroit Cobras - Tied And True

Εδώ έχουμε την αμερικανιά με τα όλα της. Οι (μια χαρά γκομενάκια) Detroit Cobras παίζουν good ol' american rock 'n roll με μια απόχρωση garage, σε τραγούδια που δεν είναι δικά τους αλλά από άλλους καλλιτέχνες της ευρύτερης περιοχής του Detroit. Κι εδώ η μικρή διάρκεια ορισμένων τραγουδιών σου σπάει τα νεύρα, αλλά τις συχγωρείς.

Μια μπάντα που άνετα μπορεί να παίξει στο γάμο σας με το play list που θα τις πασάρετε, σε σχολική εορτή πριν το τέλος των μαθημάτων και σε φοιτητικό party, μέχρι και σαν opening act στα γρασίδια της φιλοσοφικής.

Τι ακούω; What's Going On ( Art Neville), You'll Never Change (Betty Lavett), Nothing But A Heartache (The Flirtations) και το Green Light (The Equals).

Για το σπίτι... βρες κάτι καλύτερο, η γκόμενα θα σε θεωρήσει ανώριμο.
Για το μαγαζί...(σε σένα το dj αναφέρομαι) θα θεωρηθείς ώριμος.
Για το αμάξι... Ο.Κ.
Για την παραλία... θα σε διώξουν.

1990s - Cookies

Να ένας ευχάριστος κιθαριστικός δίσκος. Ανάλαφρο rock για όλες τις ώρες, κεφάτος, μοδάτος όχι για ουίσκι και βότκες αλλά για πολλές μπυρίτσες. Αν και οι 1990s είναι από τη Γλασκώβη, εγώ θα συνεχίζω να πίνω Bud.

Αν κάποιος με έβαζε στη θέση μου - πίσω από τα decks σε παλιομοδίτικο bar - θα έπαιζα το You Made Me Like It, το Arcade Precinct, το Switch και το Pollokshields. Αν και τα τρία τελευταία έχουν απαράδεκτα μικρή διάρκεια.

Θυμίζει έντονα αμερικανιά και δεν πρέπει να κρίνεις το Cookies αβασάντιστα εύκολο. Έχει τη δύναμη ν' αντέξει μέχρι το τέλος του χρόνου. Όχι δε θα γίνει all time classic.

Ooh la la la και η πιτσιρικαρία μας κάνει και μας να νιώθουμε έτσι.

Kosheen - Damage

Η φωνή της Sian Evans δε γίνεται... σ' αρέσει! Και μένα. Οι Kosheen μερικές φορές είναι καλύτεροι στα διάφορα remixes των τραγουδιών τους από γνωστούς παραγωγούς και Djs αλλά έχουν και πολύ δυνατές στιγμές στους δίσκους τους. Δεν είναι Massive Attack αλλά έχουν το πλεονέκτημα της Sian. Έτσι το τραγούδι που μπορείς ν' ακούς άνετα όλο το καλοκαίρι είναι το Under Fire. Και το Not Enough Love. Το Overkill που είναι και η πρώτη προσπάθεια να γίνει ο δίσκος γνωστός σ' αυτόν τον πλανήτη, είναι καλύτερο σε dance remixes παρά στην εκτέλεση του δίσκου, αλλά να μην το αδικούμε, παίζεται. Το ομώνυμο Damage που ανοίγει και το δίσκο είναι μια trip hop (ακόμη;) προσπάθεια, που θα το ξαναπώ, αν απουσιάζε η φωνή της Sian Evans θα ήταν τουλάχιστον "περάσε και δεν ακούμπησε" για να μη πω τίποτα χειρότερο.

Τελικά νιώθω ότι μόνο του το Under The Fire μ' έσπρωξε να γράψω κάτι για τους Kosheen, οπότε αν το βρεις σκέτο, καλύτερα. Αν πάλι πεθαίνεις για Sian Evans (όπως σε περιπτώσεις και γω) ή σου περισσεύουν € (πράγμα απίθανο) τσάκωσε το.

Jack Savoretti - Between The Minds

Όπου βλέπεις δίπλα στο όνομα κάποιου καλλιτέχνη singer/songwriter την παίρνεις γραμμή τη δουλειά. Είμαι μόνος μου, εγώ κι η κιθάρα μου και κλαψουρίζω σε μια γωνιά ελπίζοντας να κάνω κάποια στιγμή δίσκο (στην καλύτερη), ειδάλλως να γεμίσω το κεσεδάκι που έχω στα πόδια μου με κανένα ευρώ (στην προκειμένη περίπτωση pound).

To Betwwen The Minds του Αγγλο-ιταλού κλαψιάρη Jack Savoretti είναι καλό, αλλά μακριά από το εξαιρετικό. Η φωνή του είναι αυτή που κάνει τη διαφορά από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες του βαρετού σε περιτπώσεις είδους κι όχι οι συνθέσεις του.

Το Dreamers είναι η "επιτυχία" του δίσκου και αντέχονται και τα No One's Aware και Blackrain.

Επειδή είναι σχετικά καινούργιο μπαίνει στη λίστα με τα προτεινόμενα, αλλά δε θα κόψουμε και φλέβα. Μπορεί να τον ακούσετε στο ραδιόφωνο, μπορεί το τραίνο του να περάσει χωρίς να κάνει στάση.

Dolores O'Riordan - Are You Listening

Είδα την αφίσα της Dolores για τη συναυλία της στην Αθήνα. Από κάτω από το όνομα μπήκε το Cranberries για να καταλάβεις ότι είναι η τραγουδίστρια του Zombie, τυχόν και δεν πέτυχες στο ραδιόφωνο το Ordinary Day, το οποίο by the way το ξεσκίζει όλος ο κόσμος.

Αυτός ο δίσκος θεωρείται ευλογία για πολλούς λόγους. Τα ραδιόφωνα ξεφεύγουν λίγο από τη μαστούρα τους και παίζουν και κάτι ψαγμένο που το γουστάρει κι η νεολαία, τα bar έχουν το τραγούδι που το ξέρουν όλοι αλλά δεν είναι Beyonce, εμείς λέμε O.K. γιατί ξεκινώντας Κυριακή πρωί για ένα μπανάκι στη Χαλκιδική το βάζεις και παίζει και πηγαίνεις στον προορισμό σου ευχάριστα... όλα καλά!

Το Accept Things μπορεί σε λίγο καιρό να έχει το air play του Ordinary Day όταν θα το βαρεθούν και οι καρέκλες, ενώ η επιτυχία των Evanescence έσπρωξε τους παραγωγούς της Dolores O'Riordan να βάλουν στο δίσκο και το Stay With Me. Ευχάριστο και το October.

Δύσκολα θα απαλλαγούμε από τα Ααααα, Οοοο, Ααααα, Οοοο της Dolores αλλά της τα συγχωρούμε (ως πότε δε ξέρω) λόγω Zombie.

The Frames - The Cost

Δίσκων για να κάνεις κακά συνέχεια. Λίγη αυτοσυγκράτηση παρακαλώ.
Τι να πεις για το Cost όμως των Ιρλανδών, κωλόγερων πλέον Frames. Μπορεί να ηχογραφούν από το 1990 και έχουν βγάλει και δισκάρες, αλλά πόσες φορές τους άκουσες στο ραδιόφωνο;
Κι άντε την τρώω τη δικαολογία της εμπορικότητας ενός r'n'b μαλάκα απέναντι στους Χ Frames. Αλλά ούτε μία φορά; Τέτοια δισκάρα;

Μικρή παρένθεση. Υπάρχουν ραδιόφωνα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα που παίζουν τέτοιες μουσικές για να μην τα ισοπεδώνω όλα. Αλλά κι αυτά αναλώνουν το ημερήσιο play list στα πιο εμπορικά κομμάτια του είδους. Έβγαλα το γκαϊλέ μου και ησύχασα.

Song For Someone και The Cost είναι η απόλυτη βραδινή συντροφιά μας καιρό τώρα. Το υπέροχο ατμοσφαιρικό πιάνο στο σχεδόν βαρύ blues, Rise είναι ένα από τα highlights. Η συνολικά φανταστική υποτονική ατμόσφαιρα του The Cost κλείνει με το Bad Bone.

Όσοι διαβάζουν αυτό το blog καταλαβαίνουν και νιώθουν.

Βοηθήστε να κάνουμε κι άλλους ν' ανοίξουν τ' αυτιά τους.
Τέρμα ρε με τη σαβούρα!!!

Gravenhurst - Fires In Distant Buildings

Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια, όπως λέει και το τραγούδι. Γράφω γι' αυτόν το δίσκο γιατί θέλω να το εκφράσω έτσι όπως το νιώθω κι έτσι όπως μου το 'λεγε παλιός δισκάς όταν έβγαινε καμιά δισκάρα.

Θα κάνεις κακά.

Αυτό είναι το Fires In Distant Buildings. Τους Gravenhurst από το Bristol τους γνώρισα μ' αυτό το δίσκο.Κι όταν άρχισε να παίζει το Down River έκανα κακά! Λίγο η ψυχεδέλεια μου με ακούμπησε, μια ιδέα από Pink Floyd (ιδέα λέω), η βαριά ατμόσφαιρα που δημιουργεί, το επτάλετο μέγεθος, οι εξάρσεις... πολύ θέλει;
Έχεις όρεξη να πιεις πολύ για να βγάλεις τη μαυρίλα σου; Ο ύμνος σου (ανάμεσα σε πολλούς άλλους βέβαια)

Ξεχωρίζουν με άνεση στις φορές που θα ακουστούν Animals, το Sonic Youth-like, Velvet Cells και το Song From Under The Arches. Υπάρχουν και Kinks, See My Friends (καλή προσπάθεια).

Πρέπει να το ακούσεις, πρέπει να το έχεις, πρέπει να το ξανακούσεις και ξανά και ξανά...

Όταν μ' αρέσει κάτι πολύ δε μπορώ παρά να είναι αντικειμενικότατος. Το προσέξατε έτσι;

Mix Tape (or cd) 3

Επειδή καιρό έχει να μπει ένα mix tape είπα να ξεσκονίσω τη cd-ο-θήκη και να βρω ένα από τα όχι-και-τόσο παλιά που έχω φτιάξει.

Παίζει ανάλογα με τη διάθεση.



01 R.E.M. - #9 Dream
02 Mew - Safe As Houses
03 The Noisettes - The Count Of Monte Christo
04 The Sea And Cake - Too Strong
05 Love Of Diagrams - The Pyramid
06 Minipop - Like I Do
07 Butcher Boy - Profit In Your Poetry
08 The Race - Ice Station
09 Hail Social - Heaven
10 Lily Allen - LDN
11 Mark Ronson - Stop Me If You Think You've Heard This One
12 Good Shoes - Sophia
13 Thirteen Senses - All The Love In Your Hands
14 Manic Street Preachers - Your Love Alone Is Not Enough
15 Blonde Redhead - Silently
16 Brett Anderson - Love Is Dead
17 The National - Fake Empire
18 Husky Rescue - Caravan
19 iLiKETRAiNS - Spencer Perceval
20 Amos Lee - Careless
21 Tina Dico - Head Shop

Τώρα που το βλέπω μοιάζει ολοκαίνουργιο, αλλά πιστέψτε με το έχω λιώσει.

Υ.Γ. Όταν κάνουν καλή δουλειά οι R.E.M. πάντα πρέπει να ανοίγουν ένα mix cd.

The Black Dog - Book Of Dogma

Ο δίσκος των Black Dog (διπλό cd) Book Of Dogma προχωράει λίγο παρακάτω από το From Here We Go To Sublime του Field. Συγκρίνω τα δύο cd γιατί είναι κοντά στον ήχο. Οι Black Dog ενώ κινούνται σ' έναν minimal techno ήχο μ' 'ενα παλιομοδίτικο house πιανάκι, έχουν και break beats (Tactile), περνάνε και στο funk π.χ με το Ambience With Teeth και έτσι η ποικιλομορφία του δίσκου τον κάνει σαφώς πιο ενδιαφέρον. Το Virtual είναι ένα σχεδόν Detroit House κομμάτι, ενώ και το The Weight σε πάει αρκετά χρόνια πίσω.

Στο δεύτερο cd νομίζεις με το ξεκίνημα, το Parallel, ότι έσκασε μύτη ο -που είναι τώρα- Jose Padilla, αλλά το Squelsh έρχεται να σου δώσει μία στ' αυτιά για να την "ακούσεις". Γενικά σε μερικά κομμάτια του δίσκου ίσως και να πειραματίζονται, ίσως και να σκυλοβαριούνται. Αν και κάπου διάβασα ότι πρόκειται για μια συνάντηση Ep's.

Όπως και να 'χει, επειδή όταν η κάψα και η λάβρα του ήλιου σε φέρει στην παραλία, προτιμότερο από τις "χυδαίες" επιλογές ενός άσχετου dj σε beach bar είναι το mp3φωνο με τέτοιους δίσκους. Τώρα, αν παίζει κανένας καλός εκεί που πηγαίνετε, αλλάζει το πράγμα.

The Field - From Here We Go To Sublime

Νομίζω ότι ο συγκεκριμένος κύριος (ακόμη δεν είμαι σίγουρος αν είναι group) είναι από τη Σουηδία. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται minimal techno, αλλά σε απλά ελληνικά είναι ο πρωινός, ο μεσημεριανός, ο απογευματινός και ο μετά-τις-5 τα ξημερώματα χαλαρωτικός δίσκος.

Όταν ένα μεσημέρι πέσαμε για ύπνο στην Αθήνα (θυμάστε που έλειπα) πάθαμε πλάκα το πόσο δε μας ενόχλησε καθόλου όταν κλείσαμε τα μάτια μας. Το Over The Ice και το A Paw In My Face είναι ένα φοβερό ξεκίνημα, ρυθμικότατο, το πρώτο ίσως να είναι λίγο πιο βραδινό.

Ίσως να σας θυμίσει αγαπημένα electronica από άλλα συγκροτήματα κι άλλες συλλογές, ωστόσο ένα είναι το σίγουρο. Κάνει απόλυτα για τους μαγαζάτορες που δε ψάχνονται και βάζουν στο cd τους κάτι "ψαγμένο" να παίξει. Από την αρχή μέχρι το τέλος.

Το Mobilia δεν το κατάλαβα, ούτε και μ' άρεσε.

Τον Field τον προτείνω ανεπιφύλακτα, γιατί και του χρόνου τέτοιον καιρό θα τον ξανακούσω ευχάριστα εκτός συγκλονιστικού απροόπτου

Back Again!!!

Hi Guys!
Μία εβδομάδα (και κάτι) έλειψα και σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον!
Σήμερα είναι Σάββατο, σηκώθηκα αργά, έφαγα το πρωινό παγωτό μου,
κάπνισα αρκετά τσιγάρα, άκουσα μερικούς δίσκους που είχα ξεχάσει αλλά
είναι φοβεροί και είμαι back again!!!

Αν και δηλώνω έτοιμος για rock 'n roll, οι επιλογές λόγω του υψηλού βαρομετρικού
θα είναι ποικίλες.

Ready?


Go!

Soulsavers - It's Not How Far You Fall, It's the Way You Land

Α πα πα πα! Τι 'ναι αυτό;

Υπέροχο. Πανέμορφο. Ζωηρό. Σκοτεινό. Καταθλιπτικό. Ζωντανό. Κόβει την ανάσα.

Τι 'ναι αυτό;

Blues, Gospel, Electronica; Τι είναι;
Μήπως είναι η ανάσταση ενός πεθαμένου trip hop;
Mark Lanegan φωνητικά σε πολλά. Αλλά το ντουέτο (Rich Machin, Ian Glover) των Soulsavers μας υπενθυμίζει ότι κάθε εποχή βγάζει τη δική της υπέροχη μουσική, χωρίς να έχεις κομπλεξισμούς για τις μουσικές της "και καλά εποχής" σου.
Γράφω τα πρώτα δύο που έπαθα. Δεν κάνω πλάκα! Έπαθα.
Paper Money και Arizona Bay. Το καθένα για διαφορετικούς λόγους, ακούστε το και θα καταλάβετε.

Το πρώτο Revival δεν σε προϊδεάζει για τη συνέχεια που ανάβει το σπίρτο με το Ghosts Of You And Me και παίρνει μπουρλότο στο Paper Money (το ξαναγράφω, το ξανακούω)

Και Kingdom Of Rain.

Α πα πα πα πααααα! Είναι βράδυ τώρα που το γράφω και ακούω τους Soulsavers. Σίγουρα αν ήταν πρωί, δε θα έγραφα τα ίδια.

Πως; Paper Money; Ναι, ναι... το ξαναβάζω!!

Shout Out Louds - Our Ill Wills

Δεν είναι αγγλοσάξωνες, αλλά με τέτοια προφορά ψιλομπερδεύεσαι. Το τρως στην καθομιλουμένη. Οι Σουηδοί Shout Out Louds είναι η pop αισιόδοξη πλευρά των Cure.
Ένας ωραίος δίσκος για το απόγευμα με το παγωτό, αμέσως μετά το χορτοφαγικό μεσημεριανό. Γιατί αν έχεις φάει το αρνάκι δε τους χρειάζεσαι. Μπορείς να κάνεις μόνο με Σουρωτή.
Δεν είναι από τις πιο δυνατές προτάσεις του τελευταίου καιρού, αλλά το Impossible το άκουσα τρεις φορές (βάλτε ακόμη μία τώρα που κάνω τις λέξεις bold). Αυτό κάτι λέει.
Επίσης Parents Livingroom και Blue Headlights είναι μέσα στις επιλογές μου.
Εύπεπτο και ευχάριστο. Το Our Ill Wills μπορεί να μη σας συνεπάρει, αλλά χωρίς να το καταλάβετε μπορεί να παίζει κανένα τρίωρο και να μη το πάρετε χαμπάρι γιατί δεν ενοχλεί και τα πιανάκια του είναι γλυκούλικα.
Καροτάκια μου!

So far, So Good

Σας ευχαριστώ για την εκπληκτική υποδοχή. Το blog λειτουργεί μόνο μερικές μέρες και τα mail που δέχομαι είναι απίστευτα και σε νούμερο και σε περιεχόμενο. Σας ευχαριστώ όλους.

Απαντώ και προτείνω.

Πολλοί ζήτησαν τις επιλογές σε torrent. Παιδιά δίνω "μασημένο" φαΐ, θέλετε και τα links;

Όποιος θέλει μπορεί να δημοσιεύσει όποιο Post θέλει σχετικά με τον αγαπημένο του δίσκο. Αρκεί να στείλει το κείμενο στο salonikamusic@gmail.com. Αυτό γίνεται για να κάνω το σχετικό moderation, όχι για να λογοκρίνω τις απόψεις σας, αλλά για να προστατέψω το blog από βωμολοχίες και προσβολές προς τρίτα πρόσωπα. Να θυμήσω ότι εδώ βάζουμε αυτά που μας αρέσουν κι όχι αυτά που θέλουμε να θάψουμε. Αν κι είναι καλή ιδέα για ένα blog αδερφάκι.

Και πάλι σας ευχαριστώ πολύ όλους και υπόσχομαι να κάνω αυτήν την γραπτή ραδιοφωνική εκπομπή ακόμη καλύτερη.

Μετά τιμής,
Salonika's Music

Sophie Solomon - Poison Sweet Madeira

Βάλε ρε και κάτι (σχεδόν) καινούργιο. Πήγαινε το και λίγο αλλού.
Ωραία λοιπόν. Να η Sophie Solomon και το Poison Sweet Madeira.
Το βιολί βιολάκι από μικρό παιδάκι.
Το Burnt By The Sun είχε ολίγον air play (republic 100,3 κι εδώ τελειώνει) αλλά συνολικά ο δίσκος άξιζε μεγαλύτερης προσοχής.
Η Solomon γράφει τη μουσική, παίζει εξαιρετικά το βιολί και έχει όλες τις ethnic καταβολές που θα έπρεπε να έχει ένας-μία καλλιτέχνις που αποφασίζει να βγάλει το ψωμί του στις μέρες μας, με το βιολί. Διότι πανηγύρια υπάρχουν πολλά, αλλά η χαρτούρα στο μέτωπο είναι λίγη.

Συμμετοχές (προφανώς από φίλους) Richard Hawley, KT Tunstall και Ralph Fiennes.

Ένα cd στο οποίο δε θα πει όχι η μαμά και λόγω μεγάλης ηλιοφάνειας στην Ελλάδα, τώρα είναι η εποχή να το αποκτήσουμε. Όχι ο χειμώνας.

Fabulous Thunderbirds - Tuff Enuff

Όταν βγήκε ο δίσκος δεν είχα λεφτά να τον αγοράσω. Το "εισαγωγής" ήταν ακριβό. Έτσι μάζευα, αλλά ειδοποίησα τον δισκά να μην τον δώσει πουθενά.
Νομίζω ότι το βυνίλιο που έχει τις γραμμές του Wrap It Up πρέπει να είναι πιο λεπτό σ' εκείνο το σημείο.

Δε ξέρω αν το άκουσα περισσότερες φορές σπίτι μου ή στα σκαλάκια του Bel Air.

Μετά τους είδα και live στο Μύλο, χωρίς τον Jimmy Vaughan. Στην πραγματικότητα ήταν μόνο ο Kim Wilson με το σαρίκι και κάποιοι session μουσικοί που τον ακολουθούσαν.
Αλλά όταν η φωνή του συγκροτήματος είναι εκεί, όλοι είναι εκεί. Εκτός από τα solo του Jimmy.

Και Tuff Enuff και I Don't Care και Why Get Up.

Υ.Γ. Μετά στο Bel Air έμαθαν τους James και μας έχουν γίνει νταούλια.

Beth Gibbons & Rustin Man - Out Of Season

Φωνάρα! Φωνάρα! Φωνάρα!
Αυτή είναι η Beth Gibbons (φωνή των Portishead)
Ίσως είναι το πνεύμα της Joplin... ή της Billy Holiday. Δε ξέρω. Όποια στιγμή όμως κι αν την ακούσω, νομίζω ότι κάτι μέσα μου παραλύει.
Έχει μερικά χρόνια που κυκλοφόρησε το Out Of Season, αλλά ο τίτλος είναι το ακριβώς αντίθετο του περιεχομένου. Είναι πάντα ολόφρεσκος και τέλειος.

Funny Time Of Year. Η ψυχεδελική (θα τολμήσω να το πω) μου απόλαυση. Αλλά και Sand River και Spider Monkey και ... και ... όλα.

Προς τραγουδίστριες συγκροτημάτων. Ή καπνίστε πολύ (Θεέ και Κύριε) ή αποκτήστε μόνιμο βαρύ κρύωμα. Αλλιώς δε μπορείτε να πιάσετε τη βαθιά, βραχνή φωνή της Beth.

Ο Rustin Man είναι ο Paul Webb (Talk Talk). Τον επισκιάζω επιτηδευμένα. Sorry!

UB 40 - Signing Off

Αυτό το έχω σε βινύλιο, σε cd και ήταν από τις πρώτες μου μετατροπές σε mp3.
Μιλάμε για το κλασσικότερο και ίσως το καλύτερο album των UB 40.
Όταν έρχεται το καλοκαίρι, είτε για weekends είτε για διακοπές, το Signing Off το έχεις πάντα μαζί σου.
Δε ξεχωρίζω κανένα κομμάτι. Λίγοι είναι οι δίσκοι (εκτός συλλογών κλπ) που μπορούν να τους ακούσουν ολόκληρους, πολλοί.

Λέω ψέμματα. Το Tyler είναι το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών. (Αν δείτε αυτήν την έκφραση ξανά, μην ανησυχήσετε, αλήθεια θα είναι.)

Οι άνθρωποι δεν είναι 80's, ξεκίνησαν τότε. Κάθε γενιά από εκείνη τη στιγμή μεγάλωσε και με το δικό της δίσκο UB 40. Αλλά το Signing Off το παίρνεις ως βίζα, για να μπορείς να ακούσεις τα πάντα από κει και πέρα.

Καλό καλοκαίρι είπαμε;

Last Drive - Friday 18 May, Ydrogeios

Ότι και να πεις για τους Last Drive είναι λίγο. Ίσως είναι η μεγαλύτερη μπάντα που ανέδειξε αυτή η χώρα, η μπάντα που ξέφυγε από τη συνοριακή γραμμή και μπόρεσε κι έκανε κι ευρωπαϊκή καριέρα. 'Οσοι παρακολούθησαν τους Last Drive από το Underworld Shakedown μέχρι το Subliminal ξέρουν γιατί δύσκολα θα ξαναδούμε τέτοια πράγματα στην Ελλάδα.
Από το νεανικό αυθορμητισμό και τις garage διαθέσεις, πέρασαν στον επαγγελματισμό και τις υψηλού επιπέδου παραγωγές.
Ο ήχος τους είχε αλλάξει στην πορεία. Αλλά ήταν οι δικοί μας Last Drive. Η μοναδική διέξοδος από τη μιζέρια μας. Ώσπου διαλύθηκαν.

Κανένας κατά την άποψη μου δε μπόρεσε να φτάσει το μέγεθος τους.
Φέτος την άνοιξη, επανενώθηκαν και ξεκίνησαν τα live!!
Εγώ τους είδα τελευταία φορά στο Paradiso (Cocos και για τους παλαιότερους Acropol) παρέα με τον Πουλικάκο και τους Απροσάρμοστους. Πρέπει να ήταν το '90.

Παρασκευή 18 Μαΐου, Υδρόγειος Θεσσαλονίκη

Έτσι για να θυμηθώ τα παλιά.
Γιατί είναι οι δικοί μας Last Drive.

Ολίγοι γνωρίζουν για το "Φως και τη Σκιά του". Θα γράψω και για τον Γιώργο.

One Drop Forward - Saturday 19 May, Babylonia Mylos Salonika

Το Θεσσαλονικιώτικο Reggae, Ska συγκρότημα σε μία από τις πολλές live εμφανίσεις που έχει προγραμματίσει από τούδε και στο εξής.

Δείτε τα πάντα στο www.myspace.com/onedropforward

Εγώ θα λείπω Αθήνα, οπότε θέλω να μάθω τα πάντα!!!!!

Γουστάρω πολύ τη φωνή της Σοφούλας.

Σάββατο 19 Μαΐου στη Βαβυλωνία του Μύλου.

Gym Class Heroes - As Cruel As School Children

Οι Gym Class Heroes είναι οι "έχουμε όργανα και παίζουμε μουσική" hip hoppers. Κι αυτό είναι καλό. Είναι η σύγχρονη funk, η μουσική που ακούγεται ευχάριστα σ' ένα μαγαζί με την πρώτη μπύρα. Είναι η προσπάθεια κάποιων να μην ακούγονται μονότονοι, βαρετοί και μαλακισμένοι. Από τις εξαιρέσεις του hip-hop που απογοητεύει τις περισσότερες φορές. Οι Roots μ' αρέσουν σαφώς περισσότερο, αλλά το As Cruel As School Children των Gym Class Heroes δε με χαλάει καθόλου. Σε κάποια φάση (καλοκαιρινή) το 3rd Period: New Friend Request θα προκριθεί για mix tape.

Nightwatchman - One Man Revolution

Ο δίσκος είναι πολιτικός, οπότε ψάχνουμε να βρούμε τους στίχους.
Καλά... μην είσαι τόσο βαριεστημένος. Δε θα κάνεις την One Man Επανάσταση σου, αλλά τέλος πάντων θα νιώσεις ότι όοοοολοι οι αμερικάνοι δεν είναι φονιάδες των λαών.
Ο Tom Morello (κιθαρίστας σε Audioslave και Rage Against The Machine) μάλλον ξεσκόνισε ότι Bob Dylan είχε στο σπίτι, ένα βράδυ τα ήπιε και βλέποντας Country Fish στο Woodstock είπε ...
Καλές οι γκόμενες και οι ιστορίες με τους ροκάδες... με τον κόσμο τι γίνεται;
Δε θα τον αλλάξουμε; Εγώ και η κιθάρα μου;

The Roads I Must Travel (απάντηση στο Dylan)

Μη ψυχοπλακώνεσαι απαραίτητα. Η μουσική είναι καλή, έχει ωραίες μελωδίες κι αν επιμείνεις αβασάνιστα μόνο στη μουσική το The Dark Clouds Above και το Until The End θα σου αρέσουν. Υπάρχουν και τραγούδια που Caveίζουν (τι λεξιλόγιο Θεέ μου).

Pink Martini - Hey Eugene

Μπαμπά, μαμά... σας έφερα το cd μ' αυτούς που σας αρέσουν! Είναι οι Pink Martini.
- Δόξα τω Θεώ, γλυτώσαμε από τα γκλαμπατσίμπαλα.
- Μπορούμε ν' ακούσουμε ένα cha cha με την ησυχία μας.
- Και να χορέψουμε.
- Σήμερα δε μπορώ, με πεθαίνει η ισχιαλγία.
- Πόσο μοντέρνοι είμαστε που ακούμε Pink Martni;

City Of Night (η πιο Amado Mio στιγμή), Tempo Perdido, Mar Desconocido, Ojala
οι συνηθισμένα πολύ καλοί Pink Martini.

Καλοκαίρι έρχεται, να μη φτιάξουμε διάθεση;

Mad Caddies - Keep It Going

Ιδρώνεις χορεύοντας ska σαν χασαποσέρβικο; Κάνουν μελανιές τα καλάμια σου, όταν χορεύεις ska, με σούτια και σκουντίγματα, χορός γνωστός και ως bongo;
Τότε έχεις ήδη δίσκους Mad Caddies. Αλλιώς τους θεωρείς ξεπερασμένους και τους προσπερνάς.
Αλλά οι Mad Caddies δεν είναι μόνο ska, είναι και reggae είναι και punk (όχι το καλό, το άλλο το αμερικάνικο). Η μελωδική στιγμή του δίσκου State Of Mind μ' άρεσε πολύ. Προσπέρασα τα punkοειδή και σταμάτησα στο Reflections. Σταμάτησα για λίγο στο Coyote, αλλά ξαναγύρισα τάχιστα στο State Of Mind.
Το άνοιγμα του δίσκου με το The Dirge είναι για να σουτάρεις τους πάντες γύρω σου.
Καλοκαίρι είναι, καλό bongo.

Υ.Γ. Αποσμητικό στις "αμασκάλες".

Carla Bruni - No Promises

Αυτό το cd το παίρνεις για να το κάνεις δώρο στη γκόμενα σου.
Διότι

• είναι μουσική για γυναίκες και θα της αρέσει
• θα χαλαστεί όταν δει την Carla κι έτσι δε θα έχει μούτρα να σου πει όχι
• καταλαβαίνει ότι αφού κυκλοφορούν κοπέλες σαν την Carla που είναι τόσο ... και τραγουδάνε και καλά, δεν επιτρέπεται να πει όχι.

Θέλω μεγάλη αφίσα δώρο μαζί με το cd. Την Carla με βρεμένο T-shirt. (είδα με βρεμένο πουκάμισο και μου προκάλεσε το ίδιο ρίγος)

Θέλω την Carla. To cd αυτό κάποια στιγμή (όχι πολύ αργά... τώρα) θα το ξεχάσω.
Την Carla θα τη βλέπω ακόμη και στα όνειρα μου.

Drean on boys. Α ρε πούστη Jagger και Clapton και Costner ...(όλοι πρώην γκόμενοι, φυσικά και πολλοί άλλοι.)

Υ.Γ. Από τούδε και στο εξής, όλα τα cd της Κάρλας θα υπάρχουν στο blog, ακούγονται δεν ακούγονται.

Oi Va Voi - Oi Va Voi

Το πρώτο άκουσμα με τα πνευστά να θυμίζουν "χάλκινα της Γουμένισσας" φέρνει στο νου, βαλκανική. Οι Oi Va Voi, καμία σχέση. Μα καμία. Ηχογραφούν στο Λονδίνο και είναι Εβραίοι. Όταν διαβάσεις ότι είναι Εβραίοι σου έρχεται ο δικός τους παραδοσιακός γάμος στο μυαλό.
Το πρώτο track του Oi Va Voi είναι το Yuri που όντως σου έρχεται βαλκανικό. Αλλά κι εδώ είναι που μπερδεύεσαι λίγο. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου (πάντα προσωπικότατη άποψη) είναι το Balkanik, μια καθόλου βαλκανική στιγμή. Ένα υπέροχο pop τραγουδάκι μ' ένα κάρο όργανα να βαράνε κι ένα δυνατό μπάσο να με φτιάχνει.
Τέλος πάντων για να μη μπλέκουμε στο τι είναι τι, διό τι οι Oi Va Voi είναι ένα mix από τα πάντα γράφω και τελειώνω. Dissident και Worry Lines (τσιφτετελάτο χάλκινο για γάμο κάπου άναμεσα σε Κιλκίς. Φλώρινα και Κοζάνη)
Για φίλους. Δεν έχει κάτι αντίστοιχο του Refugee, όσο και να το ψάξεις. Είναι κι αυτό ένα χάλασμα.

Vietnam Chain - Susmoala Beat

Το καλύτερο! Δεν το έχεις; Κάψε όλα τα υπόλοιπα (πλάκα κάνω) και κράτα μόνο αυτό.
Οι Vietnam Chain είναι Vietnam Veterans + Daisy Chain (Γαλλία, Γερμανία συμμαχία)
1990
Το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών.
Before I Go
Σε δύο εκτελέσεις.
Mark Enbatta και Jani Egloff.

Δε χρειάζεται να γράψω τίποτα παραπάνω. Λιώστε το!!!!!

Editors - The Back Room

Όταν δεν πηγαίνεις πολλά χρόνια πίσω, δεν θεωρείται flashback. Γιατί από τότε που άκουσα πρώτη φορά το Lights των Editors είναι πάντα πάνω στο δίσκο και περνάει από το winamp μια βόλτα για να πει ένα γεια. Για να θυμηθούμε και τα υπόλοιπα. Munich και Bullets είναι οι "επιτυχίες" του δίσκου. Αυτό που μ' αρέσει περισσότερο όμως δεν είναι η μουσική, που κουτσά στραβά θα την ακούσεις και κάπου αλλού, όσο τα φωνητικά του Tom Smith. Στο All Sparks σου θυμίζει όλη την ιστορία της δυτικής ακτής, λίγο Αυστραλία, να τολμήσω να πω και λίγο, τόσο δα Louis Tillett. Δεν είναι τόσο βαθειά, αλλά αφού σας έβαλα το μικρόβιο, τώρα μπορείτε να βρείτε κάποια έστω και μικρή ομοιότητα.
Καλώς έκανα και επανέφερα τους Editors και το The Back Room.

Υ.Γ. Φέτος λέει θα παρουσιάσουν καινούργια δουλειά. Το καλοκαίρι.

The Bees - Octopus

Και το καλοκαίρι μπήκε!!! Όλοι στο αγαπημένο μας beach bar, τη μπύρα στο χέρι και ποιος νοιάζεται για μπάνιο. Οι Bees (UK, στην Αμερική λόγω συνονόματων Band Of Bees) είναι λίγο απ' όλα. Jazz, Funk, Reggae, Country και το Got To Let Go μου θυμίζει στα φωνητικά και Happy Mondays. Το Octopus είναι απόλυτα καλοκαιρινό. Μπορεί να μη ξέρουν στο νησί ότι το χταποδάκι συνοδεύεται με ουζάκι, έτσι κι αλλιώς δεν το προόριζαν για soundtrack ταβέρνας, αλλά μας δημιουργούν την απόλυτη διάθεση.
Κυριακή πρωί και μετά το Octopus, βρίζω τον εαυτό μου που δεν είμαι στην Τριστινίκα να λιάζομαι και να απλώνομαι σα χταπόδι και κάθομαι στο ασυνήθιστο για την εποχή λιοπύρι της Θεσσαλονίκης.

Peter Green - Supernatural

Supernatural απόλαυση. Δε μπορώ παρά να είμαι πολύ μεροληπτικός.
Το καραγουστάρω.
Και την Fleetwood Mac εποχή και τη Splinter Group.
Εσύ που έχεις τη δισκογραφία του Peter Green τα έχεις όλα. Έχουν ξανακυκλοφορήσει.
Αυτό είναι για αυτούς που δεν έχουν.
Τώρα που το γράφω αυτό το μικρό κειμενάκι ακούω Homework και μόλις τελείωσε το Supernatural. Θα βάλω και το Albatross.

Υ.Γ. Δε θα βρεις Looser Two Times και Slabo Day. Πάρε κι άλλο Peter Green. Θα σου χρειαστεί.

Και θα σου κάνει καλό.

Υ.Γ. 2 Κάντε αντιπαραβολή με το προήγουμενο post. (έτσι είναι η ζωή)

A Tribute To Joni Mitchell (Various)

Όχι δεν είμαι από τους ανθρώπους που μεγάλωσε με Joni Mitchell. Υπάρχουν όμως αρκετοί που αρέσκονται στη μουσική και τις συνθέσεις της. Ο.Κ., περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Δε μπορώ να πω ότι δεν προσπάθησα ν' ακούσω Joni Mtchell, αλλά χωρίς μπορώ να το εξηγήσω, δε μπορώ να συγκρατήσω τίποτα απ' αυτήν. Πείτε ότι θέλετε για μένα. Έχετε δίκιο. Αλλά επειδή έγω γράφω αυτό το blog και κανένας δεν μπορεί να με εμποδίσει θα το πω.
Ακόμη κι όταν ήταν νέα, πιστεύω ότι έγραφε μουσική για μεσήλικες. Μόλις ακούσω Joni Mitchell μου 'ρχεται στο μυαλό γυναίκα με ρυτίδες.
Αλλά! Αυτός ο δίσκος έχει πολλά νέα και καλά ονόματα για να έρθουν σε επαφή με τη μουσική της Joni κι οι πιτσιρικάδες. Sufjan Stevens, Sarah Mclachlan, Bjork (δε μας εγκαταλείπει ποτέ), Caetano Veloso (γουστάρω), K.D. Lang (υπάρχει), Prince, Elvis Costello (γιατί υπάρχει;), Annie Lennox κι άλλοι (βαριέμαι να γράφω).

Αν είσαι φίλος της Mitchell βρίσε με, σε καταλαβαίνω. Αλλά πόσοι πια;

Tom McRae - King Of Cards

Αν ήταν χειμώνας θα μου ήταν πιο εύκολο να ακούω Tom Mcrae. Κι έξω να βρέχει. Πολλές μπαλάντες, αλλά ένα φοβερό τραγουδάκι που σίγουρα θα βρίσκετε στο καινούργιο Mix tape μου. Keep Your Pictures Clear. Σκοτεινό, μ' ένα βαθύ πιάνο, με τον Tom να ψυθιρίζει. Είναι πραγματικά καλό. Το Set The Story Straight προορίζεται για ραδιοφωνική χρήση, όπως και το Bright Lights γιατί είναι λίγο πιο ρυθμικά. Ακούγοντας το δίσκο παρακάτω σταμάτησα μόλις στο On And On. Κι αυτό καλό. Τα υπόλοιπα τραγούδια νομίζω ότι είναι απλά συμπληρωματικά, χωρίς όμως να σε χαλάνε. Αλλά θα μου πεις πόσο μπορείς να χαλαστείς με μια κιθάρα, με προσεγμένη παραγωγή και μπαλάντες για την ώρα του φαγητού (φυσικά όχι κρέας, σαλάτα και μάλιστα μπρόκολο);
Όταν όμως οι καλές στιγμές σ' ένα δίσκο είναι παραπάνω από τρεις, δεν τον προσπερνάμε. Έτσι δεν είναι;

BoDeans - Love & Hope & Sex & Dreams

Το όνομα Bodeans μπορεί να μη σας λέει τίποτα. Νομίζω ότι πλέον δε τους θυμάται κανείς, ίσως να μην τους γνώρισαν και πολλοί. Και είναι από το Waukesha του Wisconsin. Ναι, έχει πλάκα και μόνο που το λες. Γιατί βρίσκονται εδώ; Για το καταπληκτικό Fadeaway που περιέχεται στο δίσκο. Να αγοράζεις ολόκληρο δίσκο για ένα κομμάτι είναι σκληρό, αλλά πολλές φορές αναγκαίο. Το Fadeaway ήταν και ραδιοφωνική επιτυχία και barίστικη.
Μην προσπαθήσετε να βρείτε τίποτε άλλο να ακούσετε. Το προσπάθησαν πολλοί πριν από εσάς με ιδιαίτερα μεγάλα αποθέματα υπομονής και δεν τα κατάφεραν. Οι Bodeans είναι ροκ σαχλοκούδουνα. Τώρα πως τους ξέφυγε το Fadeaway κανείς μάλλον δεν κατάλαβε.

David Kilgour - The Far Now

Αν δεν ήταν τόση μεγάλη η ποσότητα παραγωγής σε μουσική και τραγούδια, αν ο David Kilgour κατάφερνε να μπει στα μεγάλα γραφεία που οδηγούν στα πολλά λεφτά, τότε μπορεί το The Far Now να ήταν ένα από τα αγαπημένα όλου του κόσμου. Γιατί είναι μελωδικότατο, απλό και εύκολο για να περάσει σ' όλους.
Δε χρειάζεται να σας τα πρήξω με την ιστορία του Kilgour, απλά λέω ότι ο δίσκος μ' άρεσε πολύ και ειδικά για πρωινό Κυριακής με τα πρώτα τσιγάρα είναι άπαιχτος.
Τι διαλέγω; Σίγουρα Wave Of Love και I'm Gonna Get Better Lately, Out Of The Moment.
Επιτηδευμένα διάλεξα τις "μπαλάντες" του δίσκου γιατί ... είναι ξημερώματα και χαλαρώνω.
Κυριακή ξημέρωμα... εσείς τι λέτε ν' ακούσω αύριο το πρωί;

OST - Good Morning Vietnam

Σήμερα η αύριο θα το δείξει η ΕΤ3. Έτσι το θυμήθηκα. Όσοι έχετε το ελληνικής κυκλοφορίας βινύλιο, δεν αναγνρίζετε το συγκεκριμένο εξώφυλλο. Είναι το "εισαγωγής" (πολύ διαδεδομένη έκφραση το 80) re-issue σε cd που περιέχει και τη φωνή του Robin Williams ως Adrian Cronauer. (μόδα πλέον σε πολλά soundtracks)
Εκτός του I Got You (I Feel Good) του James Brown, που από το 1987 και μετά έζησε νέα εφηβεία, υπάρχουν πολύ καλές pop 60's στιγμές, Searchers - Sugar And Spice και Castways - Liar, Liar, surf με τους Rivieras και Beach Boys, αλλά και το αξεπέραστο What A Wonderful World με τον Louis Armstrong.
Ευκαιρία να το ξαναθυμηθούμε κι όποιος δε βαρεθεί να ξαναδεί την ταινία.

Ξέχασα το Baby Please Don't Go των Them, μια υπέροχη εκτέλεση, όσο ο Van Morisson ήταν νέος κι άγριος (κι όχι τόσο επηρεασμένος από την καταγωγή του).
Αλλά για Them θα αφιερώσουμε πολλά posts στη συνέχεια.

Mix Tape (or cd) 2

Επειδή δε μπορώ να συνεχίσω για πολύ ακόμη, βρήκα κάτι έτοιμο. Ένα track list από ένα cd που έφτιαξα, όχι πολύ καιρό πριν. Αν όποιο cd γράψεις, το ακούσεις πάνω από μία φορά ολόκληρο είναι "σουξέ".



01 Starlight Mints - What's Inside Of Me
02 Eskimo Joe - Beating Like A Drum
03 Alpinestars - Burning Up
04 Rufus Wainwright - The One You Love
05 Tom Waits - Long Way Home
06 Johnny Cash - The Mercy Seat
07 Isobel Campbell & Mark Lanegan - Black Mountain
08 David Bowie - Wild Is The wind
09 Delerium Ft. Zoe Johnston- The Way You Wanted To Be
10 Lady Dynamite - Pain
11 Wax Tailor - Don't You Remember
12 Helios - Paper Tiger
13 Pilate - The Travel Song
14 Brett Anderson - The Infinite Kiss
15 Minor Majority - Don't Say You Love Me
16 Mewithoutyou - Messes of Men
17 Puressence - Near Distance
18 Blue States - Output
19 Schiller Mit Heppner - Dream Of You
20 Depeche Mode - Stripped (Highland Mix)


Για όλα τα γούστα. Το "δέσιμο" μεταξύ Bowie και Delerium με τρέλανε!