Late as usual!

Δηλαδή τι late, εξαφανισμένος πες καλύτερα. Συγγνώμη που δεν απάντησα στα mail νωρίτερα. Συγνώμη που δεν ανέβασα καμιά μουσικάρα τελευταία (ο Χρήστος μετράει και τις μέρες) αλλά από σήμερα το βράδυ θα υπάρχει ένα posting άνευ προηγουμένου για να μπορέσετε να φύγετε διακοπές με πολύ καλές μουσικές.

Αυτά προς το παρόν, τα καλύτερα έρχονται!

The Bird And The Bee - The Bird And The Bee

Ένα pop - σε φάσεις και electropop - χαλαρό πόνημα (αν διαβάσετε κάπου για jazz προσπεράστε) που ακούγεται ευχάριστα ότι ώρα και να παίξει σε οποιοδήποτε ραδιόφωνο του πλανήτη. Οι The Bird And The Bee είναι το συγκρότημα που θα σε ξυπνήσει το πρωί την ώρα που παιδεύεσαι με το μαχαίρι να αλείψεις σωστά τη μαρμελάδα πάνω στο βούτυρο. Και μην το έχετε για κάτι εύκολο. Και την τέχνη να αλείψεις τη μαρμελάδα ισόποσα χωρίς ζγρουμπούλια πάνω στη φέτα και να φτιάχνεις μουσική που κάποιος θα την ακούσει ευχάριστα το πρωί όταν σηκώνεται. Σαφέστατα επηρεασμένοι από τη χαρούμενη pop της δεκαετίας του '60 και τον Μίμη Πλέσσα (η παριζιάνα) οι The Bird And The Bee είναι σα να λέμε κάναμε το λαχούρ, μουσική.

Δε μπαίνω στη διαδικασία να βγάλω τραγούδια, η το παίρνεις όλο έτσι όπως είναι ή το αφήνεις. Αρέσει πιο εύκολα στα κορίτσια. Δεν τους/το υποτιμώ. Μ' αρέσει! Δεν ακούς εύκολα καλές δουλειές κι αυτή είναι μια καλή δουλειά.

Αν κάποιος το πει απλά χαζοχαρούμενο δε θα τον παρεξηγήσω. Ακούω αυτόν το δίσκο είκοσι λεπτά τώρα, νυχτώνει και λέω να σπάσω την οθόνη. Ή να το κλείσω και να περιμένω το πρωινό ξύπνημα. Με τα αηδόνια.

Υ.Γ. Γουστάρω κοπέλα να μου λέει "θέλω να γίνεις my fucking boyfriend"

Bebel Gilberto - Momento

Δε ξέρω αν θα ακούσω πιο ατμοσφαιρικό κομμάτι από το Bring Back The Love, το αποτέλεσμα της συνεργασίας της Bebel Gilberto με τους Brazilian Girls. Είναι φοβερό. Το Momento δεν είναι ο κλασσικός βραζιλιάνικος ήχος που προσπαθεί να σε στείλει και καλά στην Ipanema. Γι' αυτό δεν είναι και βαρετός. Το Close To You έχει ένα υπέροχο έγχορδο, εντάξει και λίγο samba, αλλά
το κρατάει χαμηλά. Μην προτρέχεις, έρχεται το Cacada, ηχογραφημένο για το επόμενο Brazilian Lounge. Και το Tranquilo. Εντάξει βιάστηκα, είναι brazil meets chalkidiki's beach bars.

Τίποτα όμως δεν αλλάζει για το Bring Back The Love. Το ξαναβάζω. Καμία σχέση με τα υπόλοιπα. Summing up, δίσκος που μπορεί κάλλιστα να ακούσει κι ο μπαμπάς κι η μαμά μέσα στο αυτοκίνητο. Όχι τόσο ρομαντικός για να ρίξεις γκόμενα, δοκίμασε τα σίγουρα. Ιδανικός για μαγαζί που σέβεται τους πελάτες που δεν έχουν μουσικές προτιμήσεις γιατί φέρνει και σε ethnic. Η φωνή της Bebel είναι "Μπεμπέτο" (ο χαρακτηρισμός προς τιμή του μεγάλου ποδοσφαιριστή) οπότε οι 40αρηδες, 50αρηδες φτιαχτήκατε.

Bossa Baby Bossa και γράψτε κι άλλα τόσα. (κολλάει)

Shannon Wright - Let In The Light

Αν δεν ήταν για το In The Morning δε νομίζω να έγραφα τίποτα για την Shannon Wright (ακόμη μία singer/songwriter). Ο δίσκος ξεκινάει όμορφα με το Defy This Love, ένα παράφωνο jazz τραγούδι που δημιουργεί ένα κλίμα για να δεις τι όμορφα πράγματα θα ακολουθήσουν παρακάτω. Ε, φάε στη μάπα ένα St. Pete (Anastacia; γαμώ την αμερικανιά μου, φτήνεια). Το You Baffle Me σε συνεφέρει, αλλά το σοκ είναι μεγάλο. Είναι ένας άνισος δίσκος. Από τη μία γεμίζεις σε περιπτώσεις με τη μουσική κι από την άλλη νομίζεις ότι ακούς Άκη Έβενη στο δεύτερο (που το θυμήθηκα).

Κρατάω όλα τα κομμάτια με το πιάνο κι αφήνω τις κιθάρες στην άκρη. Αυτά τα κομμάτια θα μπορούσαν να σταθούν πολύ καλά σε μία παράσταση χορού. Και σε θέατρο.

Ψέμματα. Το Defy This Love είναι με διαφορά το αγαπημένο μου. Αυτός ο δίσκος πρέπει να πουλιέται μόνο χύμα, όχι όλος μαζί. Αν τον αγοράσεις όλο, θα πρέπει να απαιτήσεις την επόμενη μέρα τον επόμενο δίσκο της Shannon Wright δωρεάν. Δε νομίζω να σου χαλάσουν χατήρι.

Editors - An End Has A Start

Θα σπάσω το κεφάλι μου, σε ποιο μοιάζει (αν όχι ίδιο στην αρχή) το The Weight Of The World.
Αν μπορεί να βοηθήσει κάποιος ας το κάνει.

Τι; Θα έβγαζαν καινούργιο οι Editors και δε θα ήταν εδώ; Είσαι καλά;

When Anger Shows ένα από τα αγαπημένα μου. Και το Smokers Outside The Hospital Door (είμαι κι εγώ ένας από αυτούς). Είναι ορισμένοι δίσκοι που δε χρειάζεται να γράψεις ή να πεις πολλά. Είναι Editors. Δεν πέφτουν, κάνουν πολύ καλούς δίσκους και προς το παρόν δείχνουν ότι δεν έχουν πρόβλημα έμπνευσης. Οι αράχνες Spiders είναι πολύ καλό σημείο αναφοράς στο δίσκο. Δυσκολεύομαι να γράψω για συγκεκριμένα τραγούδια γιατί ακούω όλο το δίσκο συνέχεια. Το An End Has A Start είναι για ποιοτικό χτύπημα στα μαγαζιά, όπως και το The Racing Rats. Ωστόσο αν μου πεις τι θα έπαιζες πρώτο για να παρουσιάσεις το δίσκο των Editors, αυτό σίγουρα θα ήταν το Spiders. Μ' αρέσει πολύ.

Είναι σίγουρο ότι όποιο συγκρότημα έχει ένα χαρισματικό τραγουδιστή, τότε και ακόμη κι οι πιο χλιαρές στιγμές ενός δίσκου, αποκτούν διαφορετικό χρώμα.

Κύριε Tom Smith μαζί σου.

The Zincs - Black Pompadour

Όταν ένας άγγλος περνάει τον Ατλαντικό, τότε τα πράγματα γίνονται καλύτερα κατά τη γνώμη μου και για τη μουσική του και για τον ίδιο.Ο James Elkington και η μπάντα του , οι Zincs είναι ένα εναλλακτικό μελωδικό, μερικές φορές σκοτεινό κι άλλες μελαγχολικό σύνολο. Το Burdensome Son αν και το έβδομο track του δίσκου (δοκίμασα να τον ακούσω χειροκινήτως τυχαία) είναι φοβερό. Όχι ότι πάνε πίσω Head East, Kaspar και Coward's Corral. Μερικές φορές μου θυμίζει Louis Tillett και Phil Shoenfelt.

Το Lost Solid Colours με την Edith Frost είναι ευλογία για τα αυτιά μας. Γιατί καλοκαίρι είναι κι άρχισαν τα ραδιόφωνα να παίζουν όλα τα αυτά τα loungειδή και δε μπορώ να πω, καλά είναι για λίγο, αλλά μας γίνονται και λίγο τούμπανα.

Αν δεν πας σε πολύ κοσμικό νησί ή είσαι του camping με το σακίδιο στον ώμο το Black Pompadour θα γίνει σίγουρα ένα από τα soundtrack του καλοκαιριού του 2007.

Θα σου βρω κι άλλα.

Papercuts - Can't Go Back

Κι όμως μπορείς να πας πίσω. Να βάλεις λουλούδια στα μαλιά, να πάρεις την κιθάρα σου κι είτε στο San Francisco είτε στα Μάταλα με τη θεία μου τη χίπισσα να πας σίγουρα πίσω.
Ο συγκεκριμένος τύπος, Jason Quever στο όνομα, έχει ακούσει πολύ Dylan στη ζωή του και Byrds και ενδεχομένως και Βασίλη Καζούλη αν πέρασε καμιά βόλτα από Ελλάδα. Γιατί η Sandy κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν η Φανή.

Δεν έχω τίποτα με τους singers/songwriters (ή έχω;) αλλά ως που μπορούνε να πάνε; Και για να λέμε τα σύκα σύκα και τα σύκα σύκα... πόσο ωραία είναι τα σύκα; Κι άντε καλά σ' ένα βαζάκι με ωραίο περιτύλιγμα, κάπως επεξεργασμένα δηλαδή... πάλι σκέτα, έτσι όπως τα κόβεις από το δέντρο από το '60 μέχρι σήμερα είναι ωραία, αλλά είναι τα ίδια.

Μπορεί να συγκινούν ακόμη τη μάνα μου, αλλά εμένα όχι και τόσο πολύ. Σε λίγο θα πάω για ύπνο και θα το βάλω να παίξει. Νομίζω ότι θα είναι η καλύτερη στγμή της ημέρας.

Και το πρωί στο ραδιόφωνο θα περιμένω ν' ακούσω ότι η εκπομπή είναι μια προσφορά
από τις κλωστές Πεταλούδα DMC (προφέρεται Ντε-Μι-Σε)

Beastie Boys - The Mix Up

Αν περιμένεις να ακούσεις rap στον καινούργιο δίσκο των Beastie Boys είσαι αλλού νυχτωμένος. Πρόκειται για έναν καθ' όλα instrumental δίσκο, με ήχο funk της δεκαετίας του '70, δυνάτο μπάσο και το οργανάκι (εντάξει synth) να έχουν τον πρώτο λόγο και τα φυσικότατα και δυνατά drums.

Δίπλα στην πισίνα με μία pina colada στο χέρι, στο μπατσικό που πηγαίνει σε παρακολούθηση, παρέα με το μανάβη την ώρα που διαλέγεις mango, σε παραλία πενηντάρηδων γυμνιστών, ξημερώματα σε bar με τελειωμένους, σε πασαρέλα με τα μοντέλα...

παντού μπορείς ν' ακούσεις αυτό το cd.

Τέρμα το No Sleep Till Brooklyn, εδώ μπορείς να τον πάρεις και λίγο. Δεν έχει Sabotage!

Δεν είπα ότι δε μ'αρέσει κι έτσι. Εγώ έχω άλλη σχέση μαζί τους και τους συγχωρώ. Θα τα σπάσουμε και μετά τη συναυλία, αλλά δε μπορώ να σας πω που ακριβώς γιατί καταλαβαίνετε... θα είμαστε λίγοι και καλοί. Οι φίλοι!

Someone Still Loves You Boris Yeltsin - Broom

Κάποιος ακόμη αγαπάει το Μπόρις Γέλτσιν, κάποιος ακόμη θυμάται αυτόν που αγαπάει το Μπόρις Γέλτσιν. Το Someone Still Loves You Boris Yeltsin είναι το όνομα του συγκροτήματος για όσους δεν είναι του... κόμματος. Ένας ωραίος δίσκος, ένα χρόνο πίσω, από τη μπάντα από το Μιζούρι (γνωστό αεροπλανοφόρο). Έχω μια τάση προς τους indieφλώρους.
Κι οι Boris Yeltsin (για συντομία όπως στα συμβόλαια) είναι από δαύτους. Το Pangea μ' αρέσει πολύ. Το ίδιο και το House Fire και η Anna Lee.

Έψαχνα τα περσινά και θα συνεχίσω να το κάνω, πρώτον γιατί το 2006 δεν είναι πολύ πίσω κι ορισμένοι δίσκοι πρέπει να εμφανιστούν, καθώς το blog έχει μόνο δύο μήνες ζωής
και δεύτερον γιατί πρέπει να βρούμε μαζί ποιοι δίσκοι από πέρσι ακούγονται το ίδιο συχνά ακόμη και σήμερα. Ακούω προτάσεις έτσι;

Αφού λοιπόν επανέφερα τους Someone Still Loves You Boris Yeltsin (με copy/paste το γράφω) θα θυμηθώ κι άλλους.

Mavis Staples - We’ll Never Turn Back

Εδώ απλά λες, άραξε στα κιλά σου μεγάλε. Η κυρία, Mavis Staples και ο κύριος Ry Cooder (παραγωγή) έφτιαξαν ένα album φυσικά για τα "ανθρώπινα διακιώματα" αλλά και για όλους αυτούς που δε νιώθουν τους στίχους, τουλάχιστον να νιώσουν το συναίσθημα της υγρασίας και της αδικίας γύρω από το Μισσισιπή.

Μια απίστευτη μετάblues παραγωγή που σε αφήνει άφωνο και μια φωνάρα που δε γερνάει ποτέ.

Hold on... hold on, keep your eyes on the prize, hold on!

Το μήνυμα περνάει μέσα από τα blues, τα gospel και την καρδιά της Mavis Staples που δεν το βάζει κάτω. Πέρασα αρκετές ώρες διαβάζοντας για την πορεία της στο χώρο της μουσικής και για τον αγώνα της για τα ανθρώπινα διακιώματα, σαράντα χρόνια τώρα. Θα μου πεις... ναι το ξέρω... όταν εμείς ψάχναμε σε πιο club θα διασκεδάσουμε, τέτοια εποχή κάποιος στην ίδια ηλικία με μας, στεκόταν μπροστά σ' ένα άρμα... η Κίνα όμως είναι μακρυά. Κι όσο κι αν μας συγκίνησε το πρωί, το βράδυ πάλι βγήκαμε για γκόμενες.

Blue Six - Aquarian Angel

Κάπου ανάμεσα σε soft house ρυθμούς, new age περάσματα και πραγματικές κιθάρες σε ορισμένες περιπτώσεις κινείται ο δίσκος των (του) Blue Six, γιατί όπου Blue Six βάλτε τον Νεουορκέζο παραγωγό Jay Denen. Απόλυτα καλοκαιρινός δίσκος, πραγματικό chill out με δύο υπέροχες φωνές την Aya και την Lisa Shaw. Το Harbour είναι αυτό που ξεχώρισα πολύ εύκολα.

Το ομώνυμο Aquarian Angel θυμίζει ακόμη και Shakatak, ενώ το Fast Free Delivery είναι η soul πλευρά του δίσκου. Το Tropicalia που ανοίγει και κλείνει το δίσκο μ' ένα διαφορετικό mix σε μεταφέρει για λίγο στη Βραζιλία, κάτι σα να λέμε Χαλκιδική για τους Αμερικάνους.

Φαινομενικά ακούγοντας το δίσκο, πιστεύεις ότι είναι μόνο synth και μια ακόμη chill εύκολη προσπάθεια. Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Τα σαξόφωνα, οι κιθάρες και η απόσταση από τη house κάνουν το Aquarian Angel πιο μεστό. (Wow!!! Μεγάαααλεεεε)

Τελικά αυτό το blog ίσως γίνει η κρυφή αμαρτία των dj σε beach bars!

The Postmarks - The Postmarks

Το πιο γλυκό album του καλοκαιριού. Μπες στο αμάξι και βάλε το cd να παίζει. Τι κι αν μποτιλιαρίστηκες στην έξοδο της πόλης; Τι κι αν έξω έχει φασαρία και φωνές; Η ζωή θέλει αισιοδοξία, χαρά και ζωντάνια. Summer's Never Seem To Last μας τραγουδάει η Tim Yehezkely, η κοπέλα στη μελαγχολική φωτογραφία. Είναι το νέο αστέρι μου.

Ξέχασα πολύ γρήγορα όλα τα αντίστοιχα συγκροτήματα. Αυτή η pop είναι μέσα στην καρδιά μου. Όλους τους στίχους και πληροφορίες μπορείτε να βρείτε www.thepostmarks.com για να καταλάβετε καλύτερα γιατί είναι το νέο αστέρι η Tim.

Οι εποχές αλλάζουν χρώμα, οι αναμνήσεις ζωντανεύουν, δημιουργούνται. Μια ζωή την έχουμε... Τέρμα στη μιζέρια. Το ποτήρι δεν είναι μισοάδειο, είναι μισογεμάτο. Όλα τα τραγούδια έχουν να κάνουν με τη ζωή, τον έρωτα, τις εικόνες. Ακόμη κι οι μελαγχολικές στιγμές είναι τόσο απαλές, τόσο ανθρώπινες. Αυτή είναι η λέξη. Ο δίσκος των Postmarks είναι ότι πιο ανθρώπινο άκουσα τελευταία. Όχι γήινο... ανθρώπινο. Με συναίσθημα.

Είμαι τόσο χαρούμενος που έπεσε στα χέρια αυτός ο καταπληκτικός δίσκος. Σε μια στιγμή που όλα είχαν γίνει γκρι γύρω μου, ξαφνικά γέμισε με χρώμα και μελωδίες ο κόσμος μου.

Δεν τον προτείνω απλά. Σου λέω να το πάρεις οπωσδήποτε. Απ' όπου μπορείς. Υπάρχει!
Know Which Way The Wind Blows!!! (τι έπαθα ξαφνικά Θεέ μου)

Wax Tailor - Hope & Sorrow

Ο κύριος Wax Tailor είναι ο προδότης γάλλος παρτιζάνος που εμφανίζεται με αγγλικό όνομα. Μπορεί να είναι όμως και κατάσκοπος. Αν στηρίζεται στη μουσική του για μην τον αναγνωρίσει κανείς στο νησί, κάνει λάθος. Γιατί τέτοια μουσική δεν παράγει κανείς πλέον στη Βρετανία. Είναι κατά πολύ καλύτερος και φυσικά πιο φρέσκος από τους άγγλους παραγωγούς. Είναι και η γαλλική χαρτογράφηση του Dna από την αντίστοιχη trip hop, hip hop, nu-funk κληρονομιά και έτσι φαίνεται ότι δεν είναι ένας από τους πάνω. Είναι από το Παρίσι και το χαίρεται. Μαζί και γω και προφανώς και σεις.

Το The Way We Lived είναι η πραγματική σύγχρονη soul με τη φωνή της Sharon Jones. Αν δεν υπάρχει όρος nusoul τον κατοχυρώνω (γράφει ημερομηνία το blog). Το αργόμπιτο hip hop The Games You Play ντύθηκε ωραία με τη φλογέρα. Η Charlotte Savary δανείζει τη φωνή της στο The Man With No Soul στο οποίο δίνεται έμφαση στα έγχορδα και παθαίνω κάτι. Τα guest συμπληρώνουν οι Others στο House Of Wax και η αγαπητή μου Ursula Rucker που όταν τη πετυχαίνω σε άλλους δίσκους, όχι στο δικό της, μ' αρέσει πολύ.

Με λίγα λόγια ο Wax Tailor με το Hope & Sorrow φτιάχνει τη διάθεση πολλών ανθρώπων που είχαν κολλήσει αποκλειστικά στις συλλογές αυτού του είδους και θέλουν πλέον κάτι άλλο. Εγώ όταν δουλεύω πάνω από το πληκτρολόγιο πάντα βάζω Wax Tailor, Waldeck, Kruder, Thievery για να μην αποσυντονιστώ. Και το απόγευμα με τον καφέ, τα ήσυχα βράδυα, πάντα ακούω τα λεγόμενα downtempo. Ειδικά όταν έχουν μελωδίες με τρελαίνουν

The Jai-Alai Savant - Flight Of The Bass Delegate

Προφέρεται το όνομα Χάι-Αλί-Σα-βαντ. Έτσι κατάλαβα. Παίζουν reggae, οι ίδιοι γράφουν ότι παίζουν και punk ή post punk αν προτιμάτε και dub. Scarlett Johansson, Why Don't You Love Me, τίτλος από τραγούδι, το θέμα είναι πάντα να στοχεύεις ψηλά, και είναι και τα δύο. Post reggae και punk. Άλλαξα θέση στο post γιατί μου ταίριαζε.

Το Τhe Low Frequent Sea μπορεί να κάνει καριέρα σ' ένα πιο ενναλακτικό beach bar, λετσαρία, λίγδα και μπόμπα ποτό.

Το dub fuzz, ωραίος συνδυασμός, Transmission From The Delegate κάνει καριέρα παντού, αρκεί να έχεις τα κότσια και να 'χει πιάσει ξημέρωμα, ενώ το Akebono κάνει και μια πιο mainstream καριέρα στις παραλίες χωρίς κυταρίτιδα και σκουλαρίκι στην κοιλιακή χώρα.

Οι Jai-Alai Savant στην αρχή σου κάνουν για κέφι, αλλά στη διάρκεια βλέπεις ότι δεν το έχουν πάρει στην πλάκα. Αλλιώς θα άκουγες και λίγο ska και το χασάπικο θα πήγαινε σύγνεφο. Έκανα λάθος όμως και δεν άκουσα πουθενά ska. To White On White Crime ήταν αυτό που με μπέρδεψε.

Τέλος καλό, όλα καλά. Θέλει πολλές μπύρες κι αν πρήζεται η κοιλιά σας εύκολα, ξεκίνημα με "stoly" (φτηναδούρα) κι όλα θα πάνε καλά.

Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο, αλλά δε θα πλακωθούμε αν σας προσπεράσει. Δοκιμή και μετά! Για τους λάτρεις του είδους, ναι! Ανεπιφύλακτα!

Bruce Springsteen with The Sessions Band - Live In Dublin

Πάει αδέρφια το αφεντικόοοοοο! Το έριξε στο δημοτικόοοοο. Τι σου είναι τα γεράματα...
Α ρε boss! Εκεί που περιμένουμε στα γεράματα να φέρεις εσύ τη μετά-River εποχή, να φέρεις το νέο καλό αμερικάνικο rock, κάτι καινούργιο, τώρα που έχει καταλαγιάσει μέσα σου η ένταση και είσαι ώριμος... εσύ παίζεις O Mary Don't You Weep No More...

Σα να μπλέχτηκες σε φασαρία σε bar του νότου και πρέπει να βγάλεις τα σπασμένα λέγοντας τους τραγουδάκια του τόπου τους για να μη σου σπάσουν το κεφάλι (βλέπε Blues Brothers).

Τέλος πάντων... To live στο Δουβλίνο προφανώς είχε μεγάλη επιτυχία κι είπαν να το κάνουν και διπλό cd!!! Ήταν δεδομένη η επιτυχία σε ιρλανδικό έδαφος μετά το We Shall Overcome.

Αν ψάχνεις για Springsteen πάρε από τα παλιά! Αν σ' ενδιαφέρει η αμερικάνικη παραδοσιακή μουσική "κουλτούρα" (υπάρχει; δυστυχώς) τότε τι να πω... άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Τώρα που σκέφτομαι το Δουβλίνο... όταν αρχίζει ο φίλος μου ο Θόδωρος με τους ρεμπέτες εκείνο το σκωπτικό που διαρκεί ώρες... πως το λέει;

Σκύλα πήγε στο Δουβλίνο
σκύλα πήγε στο Δουβλίνο βρε
σκύλα πήγε στο Δουβλίνο
για να μάθει το κλαρίνο.

Antibalas - Security

Δεν τους ξέρετε; Αααααα... γνωρίζετε ποιοι είναι! Ο Fela Kuti συνεχίζει. Afro, Dub αλλά το πιο ωραίο είναι το funk. Από τις ρίζες του μέχρι σήμερα.

Πόσοι ήπειροι χώρεσαν σ' ένα και μόνο cd;

Οι Antibalas και το Security μου έφεραν στο μυαλό ακόμη ακόμη και τους Pigbag με το Filibuster X. Αλλά το αίσθημα που κατεβαίνει από το κεφάλι προς τα πόδια όταν ξεκινάς να ακούς το δίσκο με το Beaten Metal είναι ανεπανάληπτο. Τι funk είναι αυτό, παίκτες μου;;;
Σπάστε τα όλα!! Και κρουστάααααα! Μου έλλειψαν!

Το Age στο τέλος έρχεται να σε ηρεμήσει από την καταιγίδα.

Ήμουν σε τέλμα το ομολογώ! Δεν έβρισκα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα όσο και να έψαχνα. Δεν ήμουν και σε mood. Αλλά τώρα με τους Antibalas μου έφτιαξε η διάθεση εντελώς.

Ει... φίλε! Εσύ που παίζεις μουσική σε beach bar, classic bar και άντε να μην πω... παίξε λίγο Beaten Metal να γουστάρουμε. Κανείς δε θα στραβοκοιτάξει... ίσα ίσα που το αφεντικό θα τρίβει τα χέρια του από τη ξαφνική αύξηση κατανάλωσης!

Απολαύστε υπεύθυνα!

Thee More Shallows - Book Of Bad Breaks

Να ένας δίσκος που δε ξέρεις πραγματικά τι θα συμβεί παρακάτω. Αρχικά να πω την πάσα αλήθεια δε του έδωσα την απαιτούμενη σημασία και τον άκουσα σε χαμηλή ένταση. Λάθος! Όπως λένε για τα κρασιά, θέλει την απαιτούμενη θερμοκρασία, έτσι και για τους Thee More Shallows από το San Francisco πρέπει να ρυθμίσεις την ένταση. Όχι εκκωφαντικά, αλλά δυνατά.

Ο δίσκος έχει intro (D. Shallow) και διαλείμματα (int. no1, 2,3) για να μπορέσεις να καταλάβεις τι θα επακολουθήσει. Ακούς πρώτα το Eagle Rock και λες. Μια ωραία indie μπάντα. Στο Dutch Fist τους χάνεις λίγο στο ύφος γιατί βγαίνει το synth παραπάνω. Και μετά το εισαγωγικό διάλειμμα... μπαίνεις στο κλίμα με το μελωδικό θορυβώδες Proud Turkeys ... μισό λεπτό έγχορδα με θόρυβο και Fly Paper! Φοβερό! 25 δευτερόλεπτα έγχορδα και... Oh Yes, Another Mother για να έρθει μετά το καλύτερο (ίσως και ολόκληρου του δίσκου) The White Mask. Ο δίσκος κλείνει με δύο tracks που σε βάζουν σ' ένα σκοτεινό δρομάκι για να φοβηθείς και λίγο, γιατί σε μεγαλούπολη ζεις.

Συμπέρασμα. Ποτέ μην αφήνεις ένα δίσκο να πάει χαμένος! Άκουσε τον ακόμη μία φορά γιατί την πρώτη μπορεί να είσαι λίγο χαλασμένος και να τον παρεξηγήσεις.

Εξαίρετα έκτακτο! Book Of Bad Breaks και χάνεσαι στις διαθέσεις των Thee More Shallows, που αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή. Και έχουν πραγματικό ενδιαφέρον!

Amandine - Solace In Sore Hands

Όταν μπάντες εκτός Αμερικής παίζουν αυτό το λεγόμενο alternative folk, λέμε τώρα, είναι σαφώς καλύτερα τα πράγματα. Οι Amandine είναι από τη Σουηδία και μας φέρνουν το νέο τους ολοκληρωμένο album με γλυκόπικρα τραγούδια, όπως τα χαρακτηρίζει η εταιρεία τους. Κοινώς ευχάριστες μελωδίες στα γρήγορα και ραδιοφωνικότατα τραγουδάκια, άκου Silver Bells και μαύρη μελαγχολία, άκου Shadow Of Grief. Στη Σουηδία έχει μεγάλη πέραση αυτή η σκηνή. Μια μικρή βόλτα στο internet και το καταλαβαίνεις αμέσως.

Το μπαντζοειδές έγχορδο με εκνευρίζει ολίγον τι, αλλά το ξεπερνάω όταν έρχεται το βιολί βιολάκι. Άλλος ένας δίσκος που τον παρουσιάζω χωρίς να υπερηφανεύομαι ιδιαίτερα, αλλά πάλι τα ρίχνω όλα στη συννεφιά και τη δική μου κακοκεφιά. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να ακούει το Solace In Sore Hands από το πρωί, αλλά το έκανα. Που σημαίνει πρώτον ότι ο δίσκος είναι μια χαρά και δεύτερον ότι δεν είμαι και πολύ καλά.

Το Silver Bells ξαναπαίζει. Η τρομπέτα το ανεβάζει πολύ. Τα υποτονικά φωνητικά (σε όλα τα τραγούδια) ταιριάζουν. Είναι σίγουρο ότι έχει μια θέση σ' ένα από τα επόμενα mix tape.

Victor Bermon - Arriving At Night

Χαμηλών τόνων και ήσυχος ο ηλεκτρονικός ήχος του Victor Bermon κάνει αυτήν τη μέρα που θα έπρεπε ο ήλιος να μας καίει, μελαγχολική. Photographs Are Not Memories λέει ο Βίκτωρας κι αν εννοεί ότι οι αναμνήσεις μένουν για πάντα μέσα σου και δεν αποτυπώνονται στο χαρτί, συμφωνώ. Είναι και μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.

Από το έκτο track ως το όγδοο (First Encounters, Portrait, Famous Discussion και Theatre Of Signs) βρήκα το ωραιότερο soundtrack της συννεφιάς. Θα δοκιμάσω να το ακούσω και σαββατοκύριακο που λένε ότι θα φτιάξει ο καιρός. Ίσως να μου φτιάξει τη διάθεση. Γιατί ακόμη δεν κατάλαβα.

Ο καιρός διάμορφωσε τη διάθεση γι' αυτή τη μουσική ή η μουσική αυτή κάθεται ακριβώς σ' ότι καιρό βρει; (τέτοια φιλοσοφική ανησυχία;;;)

Πάντως ο Victor Bermon χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο εδώ που τα λέμε - δε θα βγάλω και σημαία στο μπαλκόνι - μας φέρνει ένα αξιόλογο δισκάκι που θα ακουστεί μέχρι και το φθινόπωρο. Μετά κομμάτι δύσκολο γιατί μέχρι τότε θα βρούμε κάτι καλύτερο.

Sally Timms & Marc Almond - This House Is A House Of Trouble

Να ένα maxi single (αναφέρεται κι ως Ep) που άφησε εποχή στη Θεσσαλονίκη. Η συνεργασία της Sally Timms με τον Marc Almond και το καταπληκτικό This House Is A House of Trouble. Στους μουσικούς που συνεργάζονται είναι κι ο Brendan Croker (No Money At All).

Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω. Μ' αυτό το flashback πάω για ύπνο και ελπίζω να ονειρευτώ καλές στιγμές ραδιοφώνου, τότε που το άφηνα να παίζει όλο το βράδυ.

Ακόμη βρέχει!

Various Artists - The Sound Of Deep Ellum

Αφιέρωση στο Βασίλη. Και σε όσους δε λένε να μεγαλώσουν.

Αυτός ο δίσκος, αν και από την Island, ήθελε να δείξει στον κόσμο τι συνέβαινε στη σκηνή του Dallas στα τέλη της δεκαετίας του 80. Ο ήχος λοιπόν του Deep Ellum, περιοχή του Dallas, εκτός από blues είχε να δώσει και κάποια άλλα συγκροτήματα που έγραψαν μια μικρή ιστορία στη μουσική. Έτσι σ' αυτό το δίσκο θα βρείτε τους Reverend Horton Heat αλλά και τους New Bohemians, αργότερα Eddie Brickell & The New Bohemians που είχαν τη μεγάλη επιτυχία What I Am. Όλοι οι άλλοι του δίσκου εξαφανίστηκαν.

Όμως η τραγουδάρα που έμεινε στη μνήμη και στις καρδιές μας από αυτόν το δίσκο ανήκει στους Shallow Reign, το Paint The Flowers All Black.

Αυτό ρε Μπίλυ σου αφιερώνω. Γιατί και οι δυο είχαμε τον ίδιο δίσκο πριν γνωριστούμε και γουστάραμε το ίδιο τραγούδι.

The Jesus And Mary Chain - Barbed Wire Kisses

Που πας βρε Καραμήτρο αν δεν έχεις το Psychocandy και το Darklands; Σταθμός στην ιστορία των indie, αν θέλεις να το αποκαλείς έτσι γιατί για μένα δεν είναι indie, είναι απλά Jesus And Mary Chain και δεν κατατάσονται πουθενά. Όταν ξεκινάς να αγοράζεις δίσκους, εκτός από τα classic rock albums που αγοράζεις σε nice price, τα επόμενα είναι αυτά τα δύο.

Και γιατί αυτός ο πρόλογος αφού το θέμα μας είναι το Barbed Wire Kisses; Γιατί όταν γράφεις για τους αδελφούς Reid πάντα έτσι πρέπει να ξεκινάς.

To Barbed Wire Kisses είναι το μάζεμα κάποιων singles και B sides που για όσους δεν είχαν την πολυτέλεια να αγοράζουν τα 7ιντσα κι είχαν σοβαρές ελλείψεις, ήταν σωτήριο.

Sidewalking, Who Do You Love και Surfing USA δεν παίζουν στο δικό μου το βινύλιο γιατί τρύπησε σ' εκείνα τα σημεία. Πρέπει να πω ότι έκανα αγώνα για να μπορώ να τα παίξω σε κλειστό χώρο με πολύ κόσμο και να μη φάω ξύλο. Έπρεπε πρώτα να σουρώσουν και μετά να τους περνάω τα δικά μου. Αφού έγιναν συνήθεια και μετά... party. Θέλω να σημειώσω ότι μιλάω για mainstream θαμώνες.

Το Barbed Wire Kisses είναι πιο αγαπημένο από τα Psychocandy και Darklands γιατί έπαιξε περισσότερες φορές. Διαλύθηκαν όχι το 1999, αλλά όταν ξόδεψα τζάμπα τα λεφτά μου για το Automatic. Αλλά ήταν οι Jesus And Mary Chain γι' αυτό αγόρασα και τα επόμενα. Έπρεπε.

Πιτσιρίκο... πάρτο αυτό ρε! Θα με θυμηθείς!

Alex Chilton - A Man Called Destruction

Δε θα το παίξω μάγκας. Άργησα να μάθω τον Alex Chilton. Όταν πήγαινες Σάββατο πρωί στο δισκάδικο κι είχες περισσότερο χρόνο να ψάξεις κι οι μεγαλύτεροι είχαν χρόνο για συζήτηση, τότε έβγαζες κανένα λαβράκι. Τέλος πάντων το A Man Called Destruction δεν είναι ο πρώτος μου δίσκος του Chilton, αλλά είναι αυτός που χάθηκε στη μεγάλη πλημμύρα που μου έφαγε πολλά κομμάτια κι είπα να γράψω κάτι γι' αυτόν τιμής ένεκεν.

Στα καθωσπρέπει bar, παλιά στη Θεσσαλονίκη, έπρεπε οπωσδήποτε να ακούγονται τέτοιες μουσικές. Μετά μας προέκυψε το ρεύμα James (το κέρατο μου). Ότι ήταν ανάμεσα στο rock και το blues, ευχάριστο και δεν κούραζε, έπαιζε. Κι όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Έτσι μπήκε κι ο Alex Chilton στη ζωή μου και τη δισκοθήκη μου. Το πρώτο που πήρα ήταν μια επανέκδοση του Like Flies on Sherbert και μετά ότι έβγαινε, το άκουγες κι αν έφταναν τα φράγκα το έπαιρνες.

Αν τον ακούσεις προσεκτικά το δίσκο, σίγουρα θα σου θυμίσει κάτι. Όλο και κάτι θα 'χεις ακούσει. You're Looking Good ίσως... Il Ribelle πιο πιθανό...

Αφιέρωση στον παππού... ευτυχώς που αφιέρωνες και λίγο χρόνο σε μας τα στραβάδια!

The Lucky Soul - The Great Unwanted

Παραέγινε γκομενίστικο το θέμα, αλλά εδώ μιλάμε για στυλάτη pop. Να παίζει στο πικάπ του μπαμπά και να μη νιώθεις αμηχανία. Να το ακούς μπροστά στο heavyμεταλά φίλο σου και να μη ντρέπεσαι. Εδώ που τα λέμε ότι μουσική και ν' ακούς σε σχέση με το heavy metal δεν πρέπει να ντρέπεσαι.

Η πλάκα με τους Lucky Soul είναι ότι είναι φτιαγμένοι για να παίζουν μουσική στην Ελλάδα, κάτω από τον ήλιο κι όχι στη "πάλι βροχή γαμώ το μπελά μου" Βρετανία. Το Great Unwanted συνεχίζει μια κληρονομιά που ξεκινάει στην Αγγλία πολλές δεκαετίες πίσω και φτάνει μέχρι τις μέρες μας.

One Kiss Don't Make A Summer μας τραγουδούν πολύ σωστά οι Lucky Soul... θέλουμε κι άλλο χασάπηηηηη! Lips Are Unhappy, τι θέλουν να πουν πλέον οι καλλιτέχνες; Δεν κρατιούνται;

Όπως αρχίζει έτσι τελειώνει ο δίσκος! Χαρούμενα! Κάποιοι ίσως πούνε χαζοχαρούμενα.
Νομίζω ότι μας χρειάζεται κάτι τέτοιο σε μικρές δόσεις.

Baby I'm Broke! (για το ραδιόφωνο μια χαρά... και δυο! Αλλά όταν μπαίνει το χέρι στην τσέπη...)

The Pierces - Thirteen Tales Of Love And Revenge

Αυτές είναι οι αδελφές Pierce για όσους μπορεί να μπερδέψουν το όνομα με τα "τρυπήματα" οπουδήποτε στο σώμα για τοποθέτηση καλαίσθητου σκουλαρικίου. Αρχικά θα τις αντιμετωπίσεις ως ένα folk group. Γρήγορα όμως θα καταλάβεις ότι δε μπορείς να τις τοποθετήσεις εκεί ακριβώς. Είναι και οι φωνούλες πολύ pop για κάτι τέτοιο, οπότε που καταλήγεις; Καλά δε θα σκάσω κιόλας.

Ακούω το ρυθμό του Sticks And Stones αυτή τη στιγμή και ομολογώ ότι τις βρίσκω χαριτωμένες. Τώρα παίζει το Ruin και θα έλεγα για την ώρα (περασμένα μεσάνυχτα, παράμετρος: πολύ δυνατός αέρας) είναι μια χαρά. Θέλω να πω ότι το μεταλόφωνο και οι καμπανούλες γενικότερα με συγκινούν. Βγάζουν μια παιδικότητα κι όταν οι φωνές είναι "κι αν δε το πούμε ολόσωστα δεν πειράζει" γίνονται τα τραγούδια για μεγάλα παιδιά.

Το single, Boring είναι αλήθεια ότι ξεχωρίζει ανάμεσα στα άλλα.

Εδώ που τα λέμε δε ξέρω γιατί γράφω γι' αυτό το δίσκο. Να πω την αλήθεια πάλευα να γράψω για τους Dartz! και το This Is My Ship και δε μου 'βγαινε και το 'ριξα στις Pierces.

Ακούω το Three Wishes και μου φάνηκε ότι άκουσα μπουζούκι. Το πάω πίσω... είναι κάποιο άλλο έγχορδο που πιάνει τις νότες που συγκινούν κάθε Έλληνα.

Αν ήταν τελικά μπουζούκι θα ήταν καλύτερα. Sorry, μη το πετάξω το κείμενο τώρα, κρίμα είναι. Τελικά οι τύπισσες είναι οι αδελφές Ζήνα. Η Πέγκι και η Μάγκι.

Γενικά για τις συναυλίες

Με αφορμή το σχόλιο της Sadie για τo live των Red Sparowes στο Αν, θέλω να πω δυο κουβέντες για τη διαφορά μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης στο θέμα των συναυλιών.

Ο κάτοικος του λεκανοπεδίου ζει μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτήν που ζουν όλοι οι υπόλοιποι. Σε όλα τα επίπεδα. Ας περιοριστώ στα θεάματα. Η Αθήνα έχεις τις περισσότερες θεατρικές σκηνές της Ευρώπης. Ομάδες χορού, εικαστικά, ζωντανές εμφανίσεις. Κάθε μέρα η ατζέντα είναι γεμάτη κι αν έχεις λεφτά, έχεις να κάνεις κάθε βράδυ και κάτι το διαφορετικό. Μπορείς να γεμίσεις το άδειο κεφάλι σου, όχι απλά διασκεδάζοντας σε μπουζούκια και club, που κι αυτό είναι μέσα στο πρόγραμμα, αλλά βλέποντας συνέχεια διαφορετικά καλλιτεχνικά δρώμενα.

Τα live από τις εταιρείες προορίζονται και περιορίζονται τις περισσότερες φορές στην Αθήνα, λόγω έλλειψης σοβαρών χώρων στη Θεσσαλονίκη που μπορούν να καλύψουν μία τέτοιες εκδηλώσεις. Να μην παραβλέψουμε και το γεγονός της προσέλευσης του κόσμου. Γιατί στην Αθήνα, ο νέος μεγαλώνει με μια διαφορετική κουλτούρα καθώς τα πάντα συμβαίνουν γύρω του και μπορεί να τα δει πληρώνοντας για τη μεταφορά του ένα απλό αστικό εισητήριο. Έτσι πηγαίνει πιο εύκολα στο θέατρο, στις συναυλίες, στις παραστάσεις χορού κλπ.

Για να δω εγώ Beastie Boys και Madness σε λίγες μέρες πρέπει να κάνω ταξίδι. Βλέπετε ποια είναι η διαφορά; Σ' αυτό φταίει η νοοτροπία των ανθρώπων που διαφεντεύουν αυτήν την πόλη που το φαγοπότι του '97 δεν άφησε καμιά κληρονομιά στην "πολιτιστική" πρωτεύουσα.

Είναι κρίμα γιατί φερόμαστε μια ζωή αμήχανα και μαλακισμένα ακόμη κι όταν μας δίνονται ευκαιρίες.

Αφού έζησες τους U2 στο λιμάνι, τι άλλο θες; Πιες το φραπέ σου στην Αριστοτέλους και σκάσε.

Κι ένα δεύτερο μεγάλο θέμα. Η τιμή των εισητηρίων.

Ήταν, είναι και θα είναι ντροπή ο τρόπος που μας φέρονται. Είναι πραγματική επίθεση στις τσέπες μας. Ο ανειδίκευτος στην Ελλάδα βρε ζώα παίρνει μόνο 570 €. Γιατί να τον πατήσεις και συ παραπάνω σ' αυτό που γουστάρει; Δε φτάνουν αυτά που τραβάει.

Γιατί τα θεάματα να είναι είδος πολυτελείας;
Γιατί η νόμιμη μουσική να είναι είδος πολυτελείας;

Κάποια στιγμή, οι νιγηριανοί στους δρόμους με κάποιο μαγικό virtual τρόπο θα μπορούν να αντικαθιστούν το αίσθημα του θεατή μιας συναυλίας μαζί με τη μουσική, μόνο με 2 €.

Και τότε θα τραβάτε τα βυζιά σας.

Joe Strummer - The Future Is Unwritten

Η μουσική του ντοκιμαντέρ (δεν το έχω δει φυσικά) του Julien Temple για το Joe Strummer. Τώρα τι να γράψω; Τι αντιπροσωπεύει ο Strummer για το punk; Σε παρακαλώ. Είμαι ο τελευταίος που θα το κάνω. Κάθε φάση του Strummer στη μουσική είναι ενδιαφέρουσα.
Όταν έπαιζα μουσική έσκιζα το Trash City με τους Mescaleros. Υπάρχει στο δίσκο.

Επειδή δεν έχω δει το ντοκιμαντέρ δε μπορώ να πω ακριβώς πως δένει η μουσική με τη σκαλέτα του σεναρίου. Ενώ ξεκινάει με Clash, συνεχίζει με μία πρόσφατη αραβο-τσιφτετελάτη εκτέλεση του Rock The Gasbah από τον Rachid Taha.

Μέσα στο δίσκο θα ακούσετε και Elvis και MC5, 101ers, Tim Hurdin, Bob Dylan, τη Nina Simone στο To Love Somebody και πολλούς άλλους. Λογικά είναι οι επιρροές διαφόρων καλλιτεχνών στη μουσική του Strummer, αλλά και πράγματα που του άρεζαν. Ανάμεσα στα τραγούδια θα ακούσετε και τον ίδιο να δίνει απαντήσεις, προφανώς σε ερωτήσεις συνεντεύξεως που παίζει στο ντοκιμαντέρ.

Ευκαιρία να μάθουν οι νεώτεροι ολίγον από punk.

Εδώ ταιριάζει γάντι. Hey Joe... μας λείπεις.

God Is An Astronaut - Far From Refuge

Προσοχή! Προειδοποιώ ότι το πόνημα που ακολουθεί δεν είναι αμερόληπτο μηδέ αντικειμενικό.

Οι God Is An Astronaut είναι μπάντα που βγάζει μουσική πρώτα για μένα και μετά για όλους τους άλλους. Τσεκαρισμένο αυτό, ρώτησα και τους ίδιους.

Τους παρακάλεσα δε να βάλουν και φωνητικά σε ορισμένα τραγούδια, αλλά το αγύριστο ιρλανδέζικο κεφάλι τους δε συμφωνεί. Και για να μη χαλάσουμε τη φιλία που μας συνδέει από τον πρώτο τους κιόλας δίσκο, έσκασα. Μπορεί κάποιο βράδυ που θα τους πετύχω ντίρλα στη pub να το επαναφέρω το ζήτημα. Όχι γιατί μου λείπουν τα φωνητικά.

Αλλά γιατί θεωρώ ότι το τέλειο θα γινόταν θεϊκό. Βέβαια για να μην το κάνουν, κάτι παραπάνω από μένα θα ξέρουν.

Είναι περιττό νομίζω να γράψω ποιες είναι οι καλύτερες στιγμές του δίσκου. Όλες!

Μια εξαίρεση όμως μόνο για σήμερα, επειδή σταμάταει σιγά σιγά η βροχή.

Grace Descending

Πως είπες; Ε, ναι! Αυτό είναι!

The Fields - Everything Last Winter

Σήμερα βρέχει κι είναι η κατάλληλη μέρα για να γράψω για τους Fields, μια και ήθελα μέρες να το κάνω. To Everything Last Winter είναι το καλύτερο indie που άκουσα τελευταία. Κιθάρες που παράγουν και θόρυβο και μελωδία, δυνατές, μονότονες και φυσικά αγγλικές. Τελικά πρέπει να το παραδεχτούμε, οι Άγγλοι τα καταφέρνουν καλύτερα σ' αυτό. Οι πιτσιρικάδες που μεγαλώνουν στο νησί έχουν διαφορετική κουλτούρα από τα κολλεγιόπαιδα της Αμερικής κι αν ξεμπλέξουν από το Oasis σύνδρομο, πράγμα όχι εύκολο, βγάζουν ωραίες μουσικές.

Το ξεκίνημα του δίσκου με το Song For The Fields είναι δυναμικό και σε βάζει κατ' ευθείαν στο νόημα, αλλά λόγω βροχής σήμερα κατατάσω ως καλύτερη στιγμή το You Don't Need This Song. Τώρα παίζει το Charming The Flames. Ίσως ο δίσκος να είναι λίγο άνισος. Το πρώτο μισό μου μοιάζει καλύτερο. Δεν είμαι σίγουρος ακόμη, αλλά όταν κολλάω εύκολα στα πρώτα τραγούδια μάλλον δε είμαι αυτός που φταίει. Λίγο πριν από το τέλος το If You Fail We All Fail διορθώνει κάπως την κατάσταση.

Δεν είναι καλοκαιρινό, οπότε θα παίξει στο winamp και μετά το τέλος του χρόνου. Νιώθω σίγουρος γι' αυτό.

Stars - Do You Trust Your Friends

Οι Καναδοί Stars ξεχειλίζοντας προφανώς από έμπνευση, είπαν να δώσουν ένα παλαιότερο album - Set Yourself on Fire - τους σε φίλους, ο καθένας να κάνει τα δικά του και να το επανακυκλοφορήσουν με το όνομα Do You Trust Your Friends.

Όπως και στη ζωή, έτσι και στη μουσική δε μπορείς να εμπιστεύεσαι άκριτα το σύνολο των γνωστών. Γιατί αν είναι όλοι φίλοι σας παιδιά, μερικούς να τους χαίρεστε. Όχι σαν ανθρώπους γιατί δε μπορώ να τους κατηγορήσω χωρίς στοιχεία, αλλά σα μουσικούς ή τέλος πάντων σα re-mixers τους χώνω δύο φάσκελα.

Δε λέω τι δε μ' άρεσε γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός μου στο blog. Καραγούσταρα με σειρά προτεραιότητας

Soft Revolution (Stills) The First Five Times (Russian Futurists) Your Ex-lover Is Dead (Final Fantasy) μαύρη σκοτίδα, αλλά πολύ καλό.

De Phazz - Days Of Twang

Η εύκολη λύση για τα beach bar. Αυτό ήταν πάντα οι De Phazz. Η διαδρομή ανάμεσα στη jazz, τη bossa, τις απλές soul γραμμές αλλά και ragga είναι ο τέλειος συνδυασμός για τις chill out στιγμές του μαγαζιού. Άντε να το βάλεις και στο cd player του σπιτιού και να ρεμβάσεις, έστω κι αν στο απέναντι μπαλκόνι βλέπεις κρεμασμένα σώβρακα.

Οι De Phazz είναι καλοκαίρι. Δε γράφω συγκεκριμένα κομμάτια γιατί μ' άρεσαν πολλά, αλλά αν δε μου κολλήσει κανένα κάποιος dj, μάλλον του χρόνου τέτοιον καιρό δε θα θυμάμαι κανένα. Ωστόσο θα θυμάμαι ότι υπάρχει ένα πολύ ωραίο χαλαρωτικό δισκάκι σε κάποιο βαλιτσάκι μου για να το βάλω όταν δε θέλω να δυσκολευτώ. Είναι παρεξηγημένο το easy listening. Δεν είναι μόνο για lounge ξενοδοχείου ή για την αναμονή στο αεροπλάνο λίγο πριν από την πτήση.
Είναι για όλες τις ώρες, απλά επειδή είναι easy!

The Clientele - God Save The Clientele

Τι είπες για μένα; Είμαι φλώρος; Αφού είναι ωραίο δισκάκι τι να κάνω; Άκουγα το I Hope I Know You για ώρες και η μελωδία του Isn't Life Strange μου θύμισε τα εφηβικά μου χρόνια με κοπάνες από το σχολείο. Εντάξει, η εφηβεία μου δεν ήταν πίσω στη δεκαετία του 60, αλλά αυτό μου ήρθε στο μυαλό. Να μην πω για party με σβηστά φώτα και χουφτώματα.

Οι Clientele είναι η αναβίωση της γλυκειάς pop του 60. Σου το λέει τόσο εύκολα το Queen Of Seville. Και το These Days Nothing But Sunshine. Υπέροχο από το ξεκίνημα όλο το album.

Ο πρώτος πρωινός καφές με το πρώτο τσιγάρο και το μάτι μισάνοιχτο και νυσταγμένο. Σούρουπο στην άμμο, μακρυά από beach bar, αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο. Μελωδίες για ταξιδάκι (με το μυαλό, όχι με το αυτοκίνητο).

Γλυκός, ήρεμος, σχεδόν γυναικείος δίσκος. Το Somebody Changed είναι πολύ καλό.

Γράφω κι ακούω. Αν κάνεις δουλειά, είναι το κατάλληλο soundtrack.

The Bishops - The Bishops

Τι βλέπετε στο εξώφυλλο; Ε, ναι! Αυτό είναι οι Bishops! Ένα ακόμη trio από party boys!
Πάρτους στο party σου να το κάνουν άνω κάτω. Τα πόδια αρχίζουν να κουνιούνται, μόλις βάλεις το Menace About Town. Μόλις φτάσεις όμως στο Life In A Hole, τα δίνεις όλα. (είναι όμως ίδιο με το τελευταίο Carousel)

Σαφείς 60's επιρροές και μάλιστα ντόπιες, από την πατρίδα τους. UK τι άλλο;
Μικρής διάρκειας τραγούδια, φλωροπαραγωγή, βαραίνει λίγο σε σημεία, ολίγον fuzz (να μη γίνουμε και zombies) και επάνω τους μάγκες.

Βαράτε. Κι επειδή είστε ακόμη πιτσιρικάδες κι αντέχετε μη τελειώσετε στην ώρα επάνω, γιατί θα πέσουν χαστούκια! Παίξτε! Rock 'n Roll το λέτε; Θα σας χαλάσω; Rock 'n Roll το λέω και γω.

Say Hello... In The Night!

Mark Ronson - Version

Να ένας δίσκος που πρέπει να ακούς όλο το καλοκαίρι. Δε θα το βαρεθείς. Γιατί ο Mark Ronson επειδή ξέρει καλά τα decks ως dj (πολύ θα γούσταρα να τον ακούσω σε private party που διάβασα ότι παίζει) κάνει κέφι σ' όλους. Προσέξτε. Όλα είναι όπως λέει και ο τίτλος Version, δεύτερες εκτελέσεις. Φυσικά μακρυά από τις αρχικές.

70's funk, ragga, mod, hard funk με πνευστά, σύγχρονο hip hop, soul.

Τα έχει ξεσκίσει όλα. Με τα φιλαράκια του.
Amy Winehouse, Robbie Williams, Lily Allen, Maximo Park, Kasabian και άλλους.

Τι ξεσκίζει;
Από Radiohead μέχρι Zutons.
Αν δε τα ξέρεις τα κομμάτια, εκτός από μερικές εξαιρέσεις που δεν είναι φεύγα, νομίζεις ότι τα ακούς πρώτη φορά. Το μπάσιμο νομίζω έγινε ήδη στα beach bar!

Εγώ θα κάνω δύο αντίγραφα, σε περίπτωση που θα αρχίσει να κολλάει το πρώτο, να βάλω να παίζει το δεύτερο μέχρι να φτιάξω το τρίτο. Έτσι θα βγει το καλοκαίρι.

Έχει να πέσει ιδρώτας και σφηνάκι μαύρη Havana στο κορμί μας... αλήτη Mark!!!

Polakreis 18 - Polarkreis 18

Όταν άκουσα για πρώτη φορά το Dreamdancer ταρακουνήθηκα. Είναι διαστημική αυτή η pop. Κι όταν λέω διαστημική σε στέλνει κατ' ευθείαν μέσα στο Enterprise και οδεύεις προς άλλους πλανήτες. Φαντάζομαι ότι και το όνομα Polakreis 18 κάτι θα έχει να κάνει με διάστημα( αν είναι κάτι πολύ γνωστό μη με πάρετε με τις πέτρες, δηλώνω άσχετος). Μπορεί να είναι αγγλόφωνοι, αλλά ότι πληροφορία μάζεψα ήταν στα γερμανικά (www.polarkreis18.de μάλλον) οπότε πάλι τζίφος. Αν έχετε κάτι παραπάνω γι' αυτούς στην ελληνική, στείλτε!!!

Τώρα το album, Polakreis 18. Όπως το περίμενα. Το Stellaris μ' άρεσε περισσότερο από το Dreamdancer, το Chiropody είναι μια πολύ elegant pop, όπως και το Somedays Syndays και το Comes Around. Προς το τέλος οι electronica αναφορές (προβληματισμοί;) ή δεν τους βγήκαν ή εγώ δεν έχω καλή διάθεση, παίζει κι αυτό.

Το album δεν το βρίσκεις παντού (στο amazon πρέπει να μπεις στο .de).

Πάντως όσο ακούω Stellaris και Dreamdancer ξεχωρίζουν με διαφορά. Αν είχε ακόμη κανένα τέτοιο θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους μας