Ένας δίσκος που κυκλοφόρησε στις αρχές του χρόνου και μου ξέφυγε. Οι Deerhunter από την Ατλάντα (ολυμπιακοί αγώνες, coca cola, hawks) είναι το αμερικάνικο indie που δε μένει περιχαρακωμένο στην μία πλευρά του Ατλαντικού, αλλά περνάει και σε μας τους ευρωπαίους (λέμε τώρα) και ακούγεται ευχάριστα.
Δυναμικό, θορυβώθες, ήσυχο, μεγάλες δόσεις μουσικής, φωνητικά μέσα από fx και με εξάρσεις.
Το Cryptograms σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα και με σχεδόν ambient παρεμβολές ακούς και τα Lake Somerset και Octet με τα απόμακρα φωνητικά του στο βάθος.
Κι όταν φτάνεις στο Spring Hall Convent δε σε ξενίζει η pop διάθεση γιατί ο θόρυβος είναι πάντα από κάτω. Όπως και στο Hazel St. Και πρέπει να φτάσεις στο τέλος. Γιατί το Heatherwood είναι το τραγούδι που θα ακούγεται σ' αυτήν την εκπομπή. Το κρυμένο διαμάντι. Έτσι ο δίσκος έχει μία καταπληκτική ισορροπία και δε λείπει τίποτα.
Οι Deerhunter δεν είναι το συγκρότημα που θα ταράξει τη μουσική σου υπόσταση. Μπορεί να γίνει το συγκρότημα όμως που θα σου φάει αρκετά λεφτά. Δε ξέρω αν είναι, αλλά ακούγονται σαν πιτσιρικάδες με ψυχή. Στην αντίθετη περίπτωση έχουν ένα γοητευτικό παλιπαιδισμό στον ήχο τους.
Για όλες τις ώρες. Αν κόψετε τις ενδιάμεσες αναζητήσεις τους, θα μειωθεί ο χρόνος του cd αλλά θα τονωθεί ο δίσκος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου