Καλό είναι, δε λέω. Αλλά να... είναι που, με το συμπάθειο δηλαδή, συγκροτήματα του Franz Ferdinand κλπ. δε με συγκινούν τόσο πολύ. Τουλάχιστον όχι πλέον. Στην ηλικία που είμαι, γιατί πριν από δε ξέρω πλέον πόσα χρόνια, χτυπιόμουνα και με EMF και με Farm και με Soup Dragons και με Happy Mondays... να συνεχίσω;
Καλό είναι. Αλλά μόλις τελειώνει μου αφήνει πάντα την ίδια γεύση. Το ξεχνάω. Δε μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα τραγούδι, αν το ξανακούσω στο ραδιόφωνο μετά από δέκα λεπτά. Έχει αυτήν την αγριάδα του πιτσιρικά που θέλει οπωσδήποτε να σπάσει μια κιθάρα στη σκηνή. Αυτό είναι όμως που το κάνει και φλώρικο. Και τα Οh Oh Oh...Oh!
Καλό είναι. Αλλά δεν προσθέτει τίποτα καινούργιο.
Target Group: ψαγμένοι 13αρηδες και interail τύποι που πηγαίνουν στο Glastonbury με το σκηνάκι που πήραν από το Praktiker.
Μην το κρατήσετε για να το δώσετε στο παιδί σας όταν μεγαλώσει, θα βγουν άπειρα τέτοια στα επόμενα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου